Kindervrijages op school

Door: Anonieme leraar

Flikkerideeën blijven in je kop zitten, ook als je voor de klas staat. Wat seksuele gevoelens binnen het schoolgebeuren betekenen, wordt altijd verzwegen. In dit artikel probeer ik dit zwijgen te verbreken. Niet zonder angst voor konsequenties, overigens. Wat mijzelf betreft zouden die konsequenties kunnen zijn dat dit blad in handen komt van ouders of medewerkers van school, dat er moeilijke gesprekken komen met schoolhoofd, ondervereniging en schoolbestuur, en dat ik misschien m'n baan verlies, mogelijk nog in handen kom van Justitie. Zodra er over reële gevallen zwart op wit, van openlijke seksuele interesse op school gepraat gaat worden, raken ouders in paniek. Ze zullen denken: míjn kind dot dat toch niet! En anders zullen ze er wel voor zorgen dat hun kind dat niet doet. Kontrôle en repressie zullen strakker aangehaald worden. De handjes zullen weer goed boven de dekens vastgegespt worden. Om dergelijke afschuwelijkheden te voorkomen heb ik mijn naam niet onder het artikel gezet en die van de kinderen vervangen door verzonnen namen. Helaas...

Ik ben volwassen. Mijn kop zit volgestampt met 'volwassen' ideeën, vooral door ge- en verboden gecodeerde gedragsideeën. Mijn kinderideeën zijn er uit. Hoe ik in de broekspijp van mijn klasgenootje gluurde, hoe ik met mijn piemeltje speelde, hoe ik mij koning waande in een omgeslagen gordijn, hoe ik ballet deed met de vriendinnetjes van mijn zusje. Flikkerstrijd betekent voor mij ook een stukje kind-zijn terug te winnen. Ik kan afkijken bij kinderen hoe 't ook alweer moest. Daarom houd ik van kinderen.
Als leerkracht word ik ook gekonfronteerd met uitingen van seksueel-erotiese gevoelens van de kinderen. Hoe je daar als volwassene op reageert heeft veel invloed op de sfeer die kinderen voor de rest van hun leven aan seks verbinden. De manier waarop ik reageer is meestal niet de ideaalste. Het is niet zoals ik zelf zou willen. Het is meestal een ingehouden reaktie, bepaald door mijn volwassenheid. Ingehouden vanwege angst voor het oordeel van anderen, of eigen twijfel: is dit wel goed wat ik doe? De reaktie hangt ook sterk af van de situatie: ben ik alleen met een kind, of met de hele groep, of met kollega's die mij kunnen zijn.

Ik werk met blinde kinderen. Voelen is voor hen een belangrijke vorm van kontakt, vandaar dat ze erg ongeremd zijn in het aanraken en vastpakken. Blikken van anderen deren hen niet. Schaamte die ze op oudere leeftijd gaan tonen is aangepraat, aangeleerd, valse schaamte (ons-zienden schaamtegevoel waarschijnlijk ook). Veel kinderen zijn geïnteresseerd in mijn privéleven en vragen er uitgebreid naar. Mijn flikker-zijn remt ze niet in hun gedrag. Het is een soort naïef gedrag, niet negatief bedoeld, maar naïef in de zin van eerlijk, rechtstreeks, doen wat je lekker vindt, onbekend met represaillemaatregelen van de omgeving.
Al met al een unieke situatie. Bijna zoals ik er wel eens van droom dat mensen met elkaar zouden kunnen omgaan.

Ik ben situaties gaan opschrijven, die zich bij mij in de klas afspeelden. En dat is nog maar wat er op school plaatsvindt, laat staan op de slaapzalen van het internaat...

Lucie (11 jaar) pakt me onderzoekend beet, voelt uitvoerig in m'n kruis en vraagt: ben jij een jongen? heb jij een piemel? Ik kan niet anders dan bevestigend antwoorden. Dit is mijn eerste konfrontatie met haar interesse en haar openheid. De andere kinderen reageren helemaal niet, en er is verder niemand in de klas, dus durf ik haar voelen wel toe te laten, verrast en opgewonden.

Ik ga naast Johan (12) zitten om hem te helpen. Hij pakt m'n hand en duwt die bij zichzelf in 't kruis, terwijl hij er zachtjes op duwt. Ik voel zijn stijve pikkie. Ik durf niet verder door te gaan, want de klasseleerkracht is erbij (aan de andere kant van het lokaal).

Frans (11) vliegt me elke keer als hij de klas binnenkomt, om m'n nek en drukt daarbij z'n zachte dikke buik stevig tegen me aan. Bij ons op school is omarmen en om nekken hangen een vaak vertoond gedrag (behalve tussen leerkrachten onderling) maar Frans doet 't wel héél speciaal, heel gevoelig en lief, en noemt mij zijn schatje.

Lucie's hand glijdt geroutineerd tussen Johans broekband en blijft daar voor de rest van de les (zodat er van handenarbeid weinig meer komt). Johan laat 't toe met een soort vanzelfsprekendheid. Lucie geniet met een brede glimlach. Ik heb de angst dat er iemand van de gang af naar binnen zal kijken. Ik zeg er niets van, laat het toe, er zelf ook van genietend.

Ger (12 jaar) heeft veel last van z'n ontwakende driften. Zijn gesprekken gaan kontinu over neuken, zijn taal is doorspekt van dubbelzinnigheden en toespelingen. De schuine moppen zijn niet van de lucht. De rest van de klas is er nog niet zo aan toe en ze reageren dus maar alsof ze 't snappen.

Johan pakt m'n hand en voelt aan m'n arm. Heb jij blote armen? vraagt hij met een soort wellust en voelt en aait héél lief en zacht m'n arm, gaat met z'n vingers over de haartjes. Pakt dan m'n hand en duwt 'm weer in zijn kruis, zachtjes duwend en over m'n arm strelend. Ik vraag hem of hij dat lekker vindt (een overbodige vraag natuurlijk), maar hij heeft geen behoefte te praten.

Ger neemt Rob (10) op schoot zodat hun kruizen dicht bij elkaar zitten. Hij wipt heen en weer terwijl ze druk allerlei grappen vertellen en Ger Rob goed bevoelt. Ik zeg niets, voel me erg opgewonden raken en laat ze lekker hun gang gaan. Ik ben niet bang voor blikken van buiten, want tussen leerlingen onderling wordt heel wat gedrag getolereerd.

Lucie heeft haar hand weer in Johans broek laten glijden. Naar haar zin kan ze 't niet goed genoeg voelen, dus maakt ze gewiekst zijn broek los. Maar dat is nog niet genoeg. Ze pakt Johan bij de hand, ze gaan staan. Ze trekt de broek + onderbroek naar beneden. Ze gaat er op haar knieën bijzitten, ruikt aan z'n piemeltje en tussen z'n billen. Ik ben doodsbang dat er nú iemand binnen zou kijken, dus zeg ik tegen Lucie dat dát niet kan, dat ze Johan niet mag uitkleden. Ik verzin het argument dat hij anders kou vat. Ik word me bewust van mijn eigen onhandigheid, niet te weten wat ik hiermee aan moet. Ik beperk de kinderen in hun lustbeleving, ik snoer ze de mond met nepargumenten, vanwege mijn eigen angst en frustraties. Ook ik praat mezelf goed met het argument dat kinderen moeten leren wat ze in 't dagelijks leven wel en niet kunnen doen. Waarschijnlijk is dit het meest gebruikte argument van leerkrachten en opvoeders, om hun eigen angsten mee weg te praten.

Stephan (9) kruipt vaak bij me op schoot, legt zijn wang zachtjes tegen de mijne of betast voorzichtig mijn gezicht. Hij vraagt ook fluisterend of ik mijn flikkerspeldje niet op wil doen, want dan [kan] iedereen zien dat ik zó ben. Uit de mond van zo'n klein manneke klinkt dat als een hartverwarmende bezorgdheid.

Ger bevoelt zowel Rob als Hanry (11) uitvoerig in 't kruis. Hij rijdt tegen ze aan en vertelt allerlei verhaaltjes. Mijn aanwezigheid en die van de andere kinderen schijnt hem niet te hinderen.
Ger maakte in 't begin veel negatieve opmerkingen over homo's, hij had daar duidelijk moeite mee. Hij zat konstant op te scheppen over zijn verlangen naar meisjes, over zijn pik-grootte en vrijlust. Hij schijnt zijn geflikvlooi niet in verband te brengen met homoseksueel gedrag. Ik geniet ervan wordt er ook erg geil van en laat het allemaal gebeuren.

Een keer hadden een paar kinderen ontdekt dat ik geld in m'n broekzak had. Ze wilden het "stelen" wat op een stevige stoeipartij uitliep. Uiteindelijk wilden ze mijn broek uittrekken. Razendsnel hadden ze m'n knoop en rits los en probeerden m'n broek omlaag te krijgen. Zo ver durfde ik niet te gaan; 't was wel opwindend.

Ger gaat op tafel zitten, vóór Henry. Hij drukt Henry's hoofd bij zich in z'n kruis en maakt Henry duidelijk hem in 't kruis te wrijven en te ruiken. Henry vindt 't niet zo leuk, maar doet het wel. Ger knijpt Henry ook in 't kruis en tikt hem niet zachtzinnig tegen de ballen. Henry laat het allemaal toe.

Ger heeft Rob op schoot en vertelt hem geile praatjes. Ze praten openlijk over hun eikels, geven uitvoerige beschrijvingen zonder schaamte voor de rest van de klas. De handen bevoelen ondertussen de stijve pikkies in de broeken. Ger spreekt met Rob af 's middags bij zwemmen weer bij elkaar in 't zelfde hokje uit te kleden...

Stoeien met jongetjes heeft voor mij vaak iets eroties. Elkaars ledematen vastklemmen, krachten meten, het spel van: doen alsof je kwaad bent, maar het allebei héél leuk vinden, de spanning, de uitputting. Ik moet heel wat stoeipartijen voeren, sommige jongens schijnen er geen genoeg van te krijgen. Omdat het mannenbestand op het instituut beperkt is, wordt dit stoeien algemeen getolereerd en zelfs gewaardeerd voor een harmonieuze opvoeding van de kinderen (het gemis van de vader, voorbeeld voor stoerheid).

Ger heeft een truc geleerd waarmee hij bij mensen geld kan ontfutselen. Ik wil wel eens weten hoe hij dat doet en stink er dus in: mijn 2 kwartjes verdwijnen in zijn broekzak. Ik pak hem bij zijn benen, houd 'm ondersteboven en schud flink. De 2 kwartjes komen weer terug in mijn broekzak. Ger z'n hand ook. Ik grijp 'n vast om te voorkomen dat 't geld weer verdwijnt. Nu volgt er een krachtmeting met kietelen, knijpen, wringen en volhouden. Plotseling maakt hij m'n broek los om met de andere hand vanaf de andere kant erbij te kunnen. Hij vond het blijkbaar net zo spannend als ik, want hij hield zijn hand zo wel 10 minuten op de warme bobbel in mijn onderbroek.

Vaak zit Ger aan tafel met z'n handen over z'n kruis te wrijven met een ernstig gezicht, helemaal vervoerd alsof hij elk moment klaar kan komen. Blijf daar maar eens onbewogen bij!

Voor 't eerst heb ik zelf 't initiatief genomen tot een "erotiese handeling". Ik riep Mark (13 jaar) of hij bij ons kwam zitten: "kom maar eens bij papa op schoot zitten", zei ik plagerig en trok hem op schoot... Mark is een heerlijk vrijerig joch. Ik sloeg mijn armen om hem heen en stopte mijn handen tussen z'n benen. Snel kwam ik hogerop en wreef zachtjes over de bobbel in z'n broek. "Hé, niet doen!" zei hij. "Waarom niet? Vind je het niet lekker?" vroeg ik. "Jawel, maar dan moet je wat harder wrijven." Hij pakte m'n hand en deed het voor. Zo zaten we even tot ik de andere kinderen weer moest helpen met hun werk; 't was heerlijk en spannend en link, want 2 minuten later kwam een moeder van een van de kinderen de klas in. Ineens voel ik me beschaamd, ik had iets gedaan wat niet mocht. Terwijl we het alle twee erg lekker gevonden hadden en 't voor mij niets ernstiger geweest was dan een spontane knuffel.

Tot voorheen waren mijn initiatieven beperkt gebleven tot een aai over een bol, een arm om een nek, of een kind zo eens lekker beetpakken. De kinderen zelf gaan veel gemakkelijker lichamelijk met mij en elkaar om. In mijn beantwoorden van hun initiatieven schommel ik heen en weer tussen wat kan en mag, en wat ik zou willen. Het is de tegenstelling tussen de kinderwereld en de volwassenwereld.
Soms laat ik me gaan, dan weer komt de ouder met de opgeheven vinger in me naar boven. Een erg onzekere situatie voor iemand met een pedagogiese taak. En nog steeds een onbespreekbaar onderwerp voor kollega's. Die zitten al te giechelen als ze 't over 't naaktstrand hebben.

bron: De Verkeerde K(r)ant; Uitgave Roze Driehoek, Eindhovense aktiegroep bevrijding homoseksualiteit; 4 september 1981