Hulpverlening bij problemen over pedofilie

Sinds ik ruim een jaar met ds Hans Visser deelnam aan een werkgroep pedofilie in het kader van de zorg van de Pauluskerk in Rotterdam, een groep die verder uit vijf ervaringsdeskundigen bestaat die veel inbrengen over de problemen en vaak ook behoefte aan hulp voor wie pedofiel zijn, ben ik geschrokken van wat zij te berde brachten over de ggz zoals de hulpverlening bij heel wat Riaggs: de helper voelt niet aan, wijst af, gaat niet in op het subjectief belangrijkste, waarschuwt. Met als gevolg dat de hulpvrager zich meestal niet echt geholpen voelt en er gemakkelijk een schijnvertoning ontstaat. Dat is vooral het geval bij een door justitie opgelegde hulp van ggz-werkers omdat de betrokkenen zich daar dan niet aan kunnen onttrekken. [...]

Het [pedofilie] is vergelijkbaar met de opvatting die tot in de zeventiger jaren binnen de psychiatrie over homoseksualiteit bestonden: pedofilie is een psychische stoornis [...]. [...]

Mijn ervaring is dat het vaker gaat om het zich aangetrokken voelen tot pubers en dat de vriendschap ook na hun volwassenwording jarenlang behouden blijft - wat blijkt uit de doorgaande contacten die dan niet meer lichamelijk zijn. Ik heb - om een voorbeeld daarvan te noemen - in mijn praktijk meegemaakt dat een pedofiel wettelijk getuige was bij het huwelijk van zijn volwassen geworden vriend. [...]

Het [pedofilie] heet een stoornis vanwege de overheersende opvatting dat seksuele contacten met jongeren schadelijk voor ze zijn en er altijd sprake is van machtsmisbruik. Beide meningen zijn wetenschappelijk echter niet onderbouwd.

bron: Artikel 'Hulpverlening bij problemen over pedofilie' door Dr. Wijnand Sengers (psychiater); Stencil met daarop de tekst: Redactie Maandblad Geestelijke volksgezondheid; 18 juni 1998