Boefjeskampen

In de Verenigde Staten bestaan honderden programma's waar probleemjongeren met harde hand worden aangepakt. Eenzame opsluiting, slaaponthouding en mishandeling zijn vaste ingrediënten. Onafhankelijk onderzoek naar de resultaten ontbreekt. Toen de 13-jarige Lulu Corter een zwarte skaileren outfit kocht en vervolgens zei dat ze blonde lokken in het haar ging verven, wist haar moeder het zeker: Lulu werd een druggie. Het was 1984. [...]

En dus werd Lulu net als haar oudere broer opgenomen in KIDS, een behandelingscentrum voor drugverslaafde jongeren. Voortaan zat ze twaalf uur per dag samen met honderden andere jongens op blauwe stoelen in een loods voor groepstherapie. Zes jaar lang mocht ze niet lezen, televisie kijken of naar de radio luisteren. Ze werd tot op het toilet bewaakt en de leiding bepaalde dan hoe vaak ze zich mocht afvegen. Wanneer ze niet meewerkte, werd ze tegen de grond gewerkt of in een kamer opgesloten. Pas op haar 26ste werd Lulu eindelijk vrijgelaten, na een half leven in KIDS. [...]

Vooral de trainingen [in zulk soort instellingen] kwamen regelmatig in opspraak omdat jongeren overleden als gevolg van ondervoeding en uitdroging. De directeur van zo'n kamp zou volgens een oud-medewerker hebben gesproken over een 'window of loss': hij zou zoveel kinderen helpen, dat dit best een paar sterfgevallen waard was.

bron: Boekbespreking 'Boefjeskampen' door Ana van Es; Betreft het boek 'Help at any cost' by Maia Szalavitz; Skepter; jaargang 19, nr. 4; winter 2006