Michel Hoff is overleden, toch leeft hij voort
Door: Marthijn Uittenbogaard
Voordat Norbert de Jonge en ik Ad van den Berg hadden ontmoet vroegen we De Nieuwe Hiltermann (DNH) om bestuurslid te worden van de PNVD. De partij die los van de vereniging Martijn later zou worden opgericht. We hadden al zoveel mensen benaderd en uiteindelijk durfden we hem te vragen, ondanks zijn felle teksten op zijn webpagina. Felle teksten over onder andere Adolf Hitler, maar als je tussen de regels kon doorlezen las je de ware bedoeling van Michel Hoff. Dit was zijn echte naam. Zijn nickname had hij aangenomen omdat hij zichzelf zag als een soort nieuwe G.B.J. Hiltermann. Michel vergat echter wel de extra n in Hiltermanns achternaam.
Onlangs overleed Michel aan kanker. Inmiddels was hij een goede vriend van mij geworden. Hij is maar vijftig jaar geworden.
Michel reageerde per email dat hij niet in het bestuur van onze partij wilde. Dit omdat hij hiv had, erg radicaal was en vond dat onze partij beter niet met hem in zee kon gaan. Wel werd hij later tijdelijk lid van onze partij. Tijdelijk, want Michel was erg eigenzinnig en snel ontevreden over anderen die in zijn ogen snel te soft zijn.
Michel sliep jarenlang in een tentje. Het woord tentje is al te mooi eigenlijk: het was meer een plastic zeiltje dat hij over een touwtje spande. Hieronder sliep hij in een warme slaapzak. Zijn verblijfplaats 's nachts was de Haarlemmerhout in Haarlem en jaren daarvoor overnachtte hij in Den Haag op soortgelijke wijze. In de winter had hij een gaskacheltje brandend tegen de kou. Het was volgens hem prima te doen. Zwerfkatten werden zíjn katten. Die kwamen 's nachts warmte zoeken door tegen hem aan te liggen.
In zijn jongere jaren volgde Michel de kunstacademie in Den Haag. Deze opleiding heeft hij nooit voltooid. Zijn studentenflatje vond hij te gehorig. De buren luisterden zelfs zijn hersenen af en hij hoorde stemmen. Hij ergerde zich aan mensen en verkoos het leven in de natuur. De stemmen en schizofrenie gingen snel naar de achtergrond en in zijn latere leven had hij daar nauwelijks meer last van.
Hiv had Michel opgelopen tijdens zijn seksuele contacten in het Haagse Bos. Michel speelde, zoals dat heet, de hoer. En in die tijd kwam het aids-spook ineens opzetten. Omdat deze ziekte steeds beter beheersbaar is geworden door de jaren heen kon hij toch een vrij gezond leven leiden met medicatie.
Ik heb sterk de indruk dat Michel eenzaam was. Hij kwam wel veel onder de mensen. Zo verkocht hij ansichtkaarten om naast zijn uitkering aan geld te komen. De ansichtkaarten tekende hij zelf. Daarna maakte hij kopieën en deze verkocht aan hij de deur. Telkens in een andere wijk in Haarlem totdat hij heel de stad had gehad en daarna begon hij opnieuw. Hoe vaak precies hij langs de deuren ging weet ik niet, maar toch wel elke maand want hij had dat geld nodig om in redelijke luxe te kunnen leven. Hij at namelijk altijd biologisch en dat voedsel is duurder dan gewoon eten. Ook is een kopje koffie duur als je het niet zelf kan zetten. Het straatleven is niet goedkoop. En Michel hield ervan om een gokje te wagen in het casino. Soms won hij wat maar doorgaans verloor hij. Dat vond hij niet erg; hij kwam graag in het casino en wist vaak het verlies gering te houden omdat hij wel wist hoe het balletje zou rollen. Michel is zelfs nog wel eens heel rijk geweest. Hij vertelde mij vele verhalen. Een ervan betrof een man in Den Haag waar hij (homoseksueel?) contact mee had. Deze man vertrok op een dag en zei het geld dat je in mijn huis vindt mag je hebben. Michel vond er tonnen. Een raar verhaal maar echt liegen deed hij volgens mij nooit. Van dit geld ging Michel leven als een vorst in Frankrijk. Hij reisde de hele wereld over, gokte in casino's, sliep in de duurste hotels totdat uiteindelijk zijn geld op was. Ergens was hij blij dat het geld weer op was en hij zijn oude leventje weer kon oppikken. En het was een mooi avontuur voor hem.
Om terug te komen op zijn eenzaamheid. Hij had eigenlijk geen echte vrienden. Voordat hij mij en ook mijn toenmalige huisgenoot Ricardo leerde kennen had hij eigenlijk geen vrienden. Hij zat er niet mee want volgens hem is vriendschap nep en leidt het enkel tot verdriet als je elkaar verliest of ruzie krijgt. Hij was erg bezig met het geloof in God en met de boeddhistische leer. Hij geloofde sterk in het hiernamaals. Dan word je beloond, of niet. De anti-pedofielen, zoals hij zijn vijanden noemde, krijgen volgens hem geen beloning na de dood. Zij hebben verkeerd geleefd. Hij schreef veel over pedofilie en de 'heterofascisten'. In zijn tentje bedacht hij voor het slapen gaan wat hij zou gaan schrijven de volgende dag in een internetcafé of in de bibliotheek van Haarlem. Michel kon erg goed schrijven. Vooral als hij niet zo geëmotioneerd schreef merkte je zijn talent op. Zo las hij mij eens een brief aan prins Willem Alexander voor en ook de eerste pagina's van zijn te schrijven boek over zijn daklozenbestaan. Juist dan, wanneer de woede aangaande hoe men met pedofilie omgaat ontbreekt, merkte je zijn mooie zinnen op. Woordkeuze, wendingen in de zin en de humor die erin zat. Zijn boek zou zeker een succes geworden zijn. Het boeide meteen. Alleen had hij nooit veel gelegenheid om te schrijven en is hij niet heel lang na het beginnen ervan overleden. Het is zoals veel boeken die mensen schrijven grotendeels ongeschreven gebleven. Zijn stijl deed me aan Gerard Reve denken.
De brief aan Willem Alexander was bedoeld als uitleg over wat de Amalia-zaak is gaan heten. Michel was altijd een groot aanhanger van het koningshuis. Zo postte hij op het toenmalige Martijn-forum een jubelend stukje over de nieuwe prinsesjes, waar hij erg blij mee was. Amalia vond hij lijken op koningin Emma als ik het me goed herinner. Ook plaatste hij er een foto bij van Amalia. Pedojagers lichtten meteen de Rijksvoorlichtingsdienst (RVD) in. De RVD verzocht Martijn de foto's te verwijderen wat dan ook direct gebeurde. Toch vond de RVD het nodig om een Kort Geding te starten tegen Martijn, dat de vereniging nog verloor ook. De RVD staat blijkbaar boven de wet. Vrijgegeven foto's wat copyright betreft mag een forum-member niet plaatsen en de vereniging wordt er op veroordeeld omdat zij dit had moeten voorkomen. Iemand die een beetje weet hoe fora werken op internet weet hij belachelijk deze uitspraak is. Michel schreef dus een mooie brief aan de prins om alles uit te leggen en om zijn Oranjeliefde te benadrukken. De liefde leek helaas niet wederzijds.
Soms verlangde Michel naar een huis waar hij ongestoord teksten kon schrijven. Het schrijven in internetcafe's is rumoerig en daar kan je ook niet de hele dag zitten. Hij was in Zandvoort gaan kijken naar een huis maar de buren mocht hij niet. Het kwam al vrijwel meteen tot woorden en hij noemde de buurvrouw een hoer. Een huis afgelegen zonder naaste buren zou wat voor hem zijn. Met mensen kon hij moeilijk overweg. Hij bleef dus maar slapen in zijn tentje.
De meeste familieleden had Michel meer dan tien jaar niet gezien. Hij kwam uit een groot gezin maar hij is opgegroeid in een internaat. Hij had een hekel aan het internaat. Het nam het de leiding kwalijk dat homoseksualiteit daar werd onderdrukt: hij mocht geen vriendje hebben terwijl hij daar sterke behoefte toe had. Over zijn moeder klaagde hij ook vaak. In het ziekenhuis liggend met kanker heeft hij zijn moeder en zijn broers (en zussen?) weer gezien na vele jaren. Aan de ene kant vond hij het toch fijn ze nog een keer te zien aan de andere kant mocht hij ze niet al te erg. Het is wrang dat na Michels dood deze familie mij en andere vrienden van de begrafenis hebben afgehouden. Dit zeer tegen de wens van Michel in. De antipedofielen gedroegen zich weer eens als heterofascisten. Ik en mijn huisgenoot hebben in een kerk een paar kaarsjes voor hem aangestoken. Ricardo heeft hetzelfde gedaan, hoorde ik later, in een kerk in Friesland.
Er zijn nog vele anekdotes te vertellen over Michel. Ook over diens rechtszaak wegens bedreiging en opruiing. Over zijn suizende oren waar een dokter die later namens het CDA in de Tweede Kamer zat verantwoordelijk voor zou zijn. Deze had dit 'expres gedaan omdat het een sadist is'. Over een zwerver die 's nachts zijn plek wilde innemen in de Haarlemmerhout. Maar het is allemaal gezien, het is niet voor niets geweest. Wat Michel zeer belangrijk vond was dat zijn teksten zouden blijven bestaan. 'Op internet staan overal en nergens nog mijn teksten. Men blijft mij lezen.' DNH leeft voort, zeker in mijn hart.
Michel Hoff
Geboren: 31 december 1960
Gestorven: 25 mei 2011
bron: 'Michel Hoff is overleden, toch leeft hij voort' door Marthijn Uittenbogaard; Martijn.org; mei 2011