Ingezonden brieven van lezers

Door: Een nieuw redactielid (brief 1) & Oscar (brief 2)

Hoe eerlijk kun je nog zijn?

Vanaf een bepaald moment in mijn leven ben ik mij gaan beseffen dat het belangrijk is iets te doen met mijn romantiserende gevoelens voor kinderen. Dit uit zich in een sterke behoefte om gevoelsgenoten te ontmoeten waarmee ik mijn gevoelens en ideeën hierover kan uitwisselen. Het eerlijk praten met anderen geeft een gevoel van erkenning. Voor deze periode leefde ik vrij stiekem in het uitlaten van mijn bewuste gevoelens. Met het praten over verliefdheid of met het openlijk ophangen in mijn woonomgeving van plaatjes van al dan niet naakte, beeldschone kinderen ervaar ik een sterk openbarend gevoel. Soms (vooral in het begin) wanneer vrienden deze plaatjes zien, is dit eng. Plaatjes kunnen nog zo legaal zijn, een leek zal elke vorm van kinderlijk bloot snel shockerend vinden en dus als illegaal ervaren. Nu mijn vrienden hier blijkbaar geen punt van maken en mij als 'kinderbegeerder' accepteren, ben ik zeer veel gelukkiger geworden. Tenslotte kan ik in het bijzijn van mijn vrienden gewoon net als iedereen een 'stuk' aanwijzen. Nu dit zo ver is gekomen, besef ik dat ik nooit meer zonder deze luxe wil leven.

Dit gevoel om me zo vrij te kunnen uiten is iets wat ik altijd aan anderen heb geprobeerd over te brengen. Ik ben van mening dat als alle mensen met romantische gevoelens voor kinderen er openlijk voor uitkomen, dit de maatschappelijke acceptatie van deze gevoelens zal bevorderen. Helaas steken hier een paar addertjes onder het gras, omdat het voor je persoonlijke vrijheid namelijk inderdaad niet altijd even verstandig is om je openlijk te uiten. Sowieso is het woord pedofiel in deze tijd een absoluut misgevat woord (daar kom ik straks nog op terug). Doch ik denk dat de meeste mensen met de bewuste gevoelens zich meer vrijheid kunnen veroorloven dan ze denken. Ik zie dat veel mensen met angst voor hun omgeving zichzelf isoleren. Ze hebben hun angsten omdat ze bang zijn uitgestoten te worden in hun maatschappelijke omgeving, maar door hun gedrag cijferen ze nu zichzelf weg, wat weer hetzelfde effect heeft. Wanneer dit gebeurt, is dit in elk geval de grens waarbij je zou moeten kiezen om je beleid om te gooien, zodat je hier niet in terecht komt. Het in een isolement raken door welke reden dan ook (wat tegenwoordig meer en meer zal gebeuren) is heel erg gevaarlijk voor iedereen. Er zal altijd een frustrerend gevoel ontstaan, wat zich weer kan ontwikkelen naar gefrustreerd gedrag, bijvoorbeeld naar kinderen toe. Hier zitten wij geen van allen op te wachten (de maatschappij zou hier eens over moeten nadenken voordat ze 'mensen die op kinderen vallen' uitkotsen). De balans wanneer men zich wel en niet openlijk uit, is dus zeer ingewikkeld. Ik ben daar in mijn gedachten dagelijks mee bezig.

Met deze balans kom ik op de essentie van mijn verhaal; hoe eerlijk moet je nu zijn? Uiteraard hangt dit af van wat je wilt bereiken, en hoe je in de praktijk leeft. Als je bijvoorbeeld weet dat je met kinderen dingen uitspookt die niet door de beugel kunnen, of waarvan je vrienden dat vinden (kan een groot verschil tussen zitten) dan kun je het maar beter rustig aan doen, met andere woorden dan heb je iets te verbergen. Als jij vindt dat jouw omgang met kinderen legitiem is, dan is het lullig als je vrienden dit niet accepteren. Dit is helemaal afhankelijk van de maatschappelijke omgeving waarin je verkeert. Ik ga uit van de persoon die netjes vanuit wederzijds respect met kinderen omgaat; wel of geen seksualiteit en zo ja, in welke mate, kan iedereen dan voor zichzelf invullen. Je zult dan moeten proberen in te schatten wat de tolerantiegrens is van je vrienden. Deze grens is overigens sterk beïnvloedbaar. Het beste is om mensen eerst te laten zien hoe je leeft, bijvoorbeeld in omgang met een vriend(innet)je. Daarna praat je er pas over met de mensen. Zo kan de omgeving zelf, zonder (door misgevatte gesprekken) vooroordelen, inzien dat jij een leuk en vrolijk contact onderhoudt. Stapje voor stapje zullen vrienden vanzelf vragen gaan stellen, waartegen je voorzichtig openlijker kan gaan praten. Hetzelfde geldt voor ouders van je maatje. Afhankelijk van de houding en de maatschappelijke positie van je omgeving bepaal je hoe openlijk je praat.

Zelf vermijd ik bijvoorbeeld bepaalde woorden die verkeerd kunnen worden geïnterpreteerd. Volwassenen hebben de neiging om relaties te vergelijken met de hunne. Wanneer je dan spreekt over verliefdheid, zal men er vanuitgaan dat je uit bent op dezelfde dingen als zij. In dat geval zeg ik dat ik het kind heel erg graag mag. Mijn allerbeste vrienden en ex-jeugdmaatjes weten alles, zij kennen mij erg goed en snappen wat ik bedoel. Tegen hen gebruik ik wel gewoon woorden als verliefdheid. De volwassenen zijn ook erg snel met het seksualiseren van dingen. Bij alles wat je zegt, moet je daarbij rekening houden. Neem het begrip relatie; wanneer je verliefd bent en de omgang met een kind loopt soepeltjes, dan ben je snel geneigd te spreken van een relatie. Maar ziet het kind het ook zo? Of denkt het dat je gewoon beste vrienden bent (op zich ook een vorm van relatie, maar wat jij dan eigenlijk bedoelt is iets heel anders). Er is altijd een verschil tussen het kind en jij wat betreft hoe je de relatie interpreteert. Dat is ook niet erg, maar wanneer je spreekt over een relatie, dan bedoel je in de ogen van je maatje waarschijnlijk 'verkering'. In dit geval moet je je afvragen of dit dus wel de bedoeling is. Over een gezonde relatie moet je het tenslotte samen eens zijn. De omgeving zal het woord relatie in elk geval opvatten als een omgang waarbij allerlei mogelijke seksuele dingen of extreem intieme situaties voorkomen. Terwijl jij gewoon wilt aangeven dat je erg veel om elkaar geeft. Met ouders is het uiteraard begrijpelijk dat als je zou spreken over verliefdheid, dat zij zullen denken dat jij veel intimiteit of zelfs seksualiteit verwacht. Is dit bij jou niet het geval en ben je al gelukkig met een warme vriendschap, wees dan extra voorzichtig in je uitlatingen. Meestal, als ouders hun kroost al een tijdje vrolijk bij jou vandaan thuis zien komen, zullen ze minder snel bevooroordeeld zijn. Pas na zo'n periode nodig ik ouders eventueel ook bij mij thuis uit. Zij kunnen in mijn geval onmiddellijk zien (dankzij veel foto's van kinderen) dat mijn leven alleen maar om kinderen draait, maar tot nog toe leverde dit geen weerstand op. Wat betreft vooroordelen kunnen ouders sneller een realistisch beeld ontwikkelen dan hun omgeving, omdat ze er heel dicht op zitten. Uiteraard spreek ik wat deze ouders betreft wel over een type mensen dat voldoende maatschappelijk ontwikkeld is, zodat ze objectief kunnen oordelen. Er zijn helaas net zoveel ouders die erg kortzichtig denken en elke vorm van minderheid veroordelen. 'De zwart/wit denkers'. Na een voorzichtig bezoekje bij hen of een 'toevallige' ontmoeting op straat, kun je dit soort types vrijwel direct herkennen. Meestal heb ik n.a.v. uitingen van het kind al wel door wat voor ouders het heeft. Bij dit soort types kun je jezelf maar beter zo onduidelijk mogelijk houden betreffende je geaardheid.

Vriendschap met hun kind kan dan ook, vind ik, alleen maar gebeuren zonder fysiek contact. Het kind zal er namelijk erg veel schade van ondervinden als de ouders moeilijk gaan doen. Daar moet je rekening mee houden. Tevens denk ik dat geen enkele ouder, wanneer die instemt met een intieme vriendschap, bedoelt dat je ook samen seksualiteit mag beleven. In deze Dutroux-tijd is het niet meer mogelijk om seksualiteit te beleven met kinderen, tenzij de situatie extreem ideaal is. Met andere woorden, de ouders zouden letterlijk moeten zeggen dat seksualiteit op basis van respect OK is, zo ook moet uiteraard het kind dit expliciet vanuit eigen initiatief wensen!

Eens heb ik een moeder meegemaakt die mij vertelde seksualiteit met haar zoontje niet te veroordelen, als zij maar op de hoogte was. Op zich raar want in een hetero relatie vertel je je ouders ook niet wanneer je seks hebt gehad. Toch was het een bijzondere situatie. Maar de moeder had er wel zo duidelijk voor gezorgd dat zoontjelief besefte dat ik op kinderen val, dat hij geen knuffel meer durfde te accepteren... -het was een contactrijk kind-.

Ik zeg dus niet dat seks met een kind per definitie fout is. Het is de tijdgeest die het kind (en jezelf) in een moeilijk pakket brengt. Vergis je niet in de gevolgen voor een kind als dit iets heel warms en fijns ervaart, waar diens ouders vervolgens hysterisch op reageren. Dan spreek ik nog niet eens over justitie die d.m.v. ondervragingen de kinderen nog de meeste schade zal berokkenen!

Goed... hoe eerlijk moet ik nu zijn?... Wat betreft uitlatingen heb ik wel genoeg gezegd, maar er is ook nog gedrag waar veel uit valt op te maken. Van beroep ben ik kunstenaar, en foto's maken is voor mij een normale zaak, zo wordt dit bij mij dan ook ervaren. Maar er hangen wel erg veel foto's van kinderen, en soms ook wel wat naakt. Ik zorg er voornamelijk voor dat foto's een bepaalde artistieke waarde hebben. Dit maakt foto’s minder verdacht, zeker blote foto's. Als je mijn kamer bekijkt, valt het niet te ontkennen dat ik op kinderen val, maar er valt tevens te zien dat elke foto stuk voor stuk een respectvolle uitstraling bevat. Indien mensen kritiek uiten op de foto's, kom ik daar op terug met de artistieke waarde van de foto's als tegenargument. Ik portretteer zelf ook kinderen. Dit kan met gemak omdat ik voorlopig, ondanks mijn academische niveau, geen naakten fotografeer. Uiteraard is het fotograferen van naakten een wens, maar het is gewoon verstandiger dit niet te doen. Ik heb zo geleerd dat er eerst nog wel heel wat jaartjes gewerkt kan worden om puur de uitstraling van het kind, desnoods gekleed, uit te werken. Het blijft natuurlijk absurd dat er in de Romeinse tijd al net zoveel kinderlijk als volwassen naakt in de kunst werd bestudeerd en uitgebeeld, en dat dit nu niet meer kan. Dit geeft wel aan dat we nog verder terug zijn in onze maatschappelijke ontwikkeling dan voor de Romeinse tijd!

Conclusie is, dat wij de maatschappij wel de schuld kunnen geven van het feit dat wij ons moeten inhouden in ons leven en dat kinderen werkelijk in hun zelfbeschikkingsrecht te kort worden gedaan, maar dat wij dit niet als excuus kunnen gebruiken om klakkeloos met kinderen om te gaan. Want zíj zijn uiteindelijk de dupe, en wíj houden toch van kinderen?! Wat eerlijkheid betreft moet je er dus rekening mee houden dat het gaat om communiceren. De omgeving en wij interpreteren dezelfde woorden nu eenmaal anders, en het gaat er toch om dat we in de taal elkaar begrijpen.

Nu kom ik op het woord 'pedofiel'. Het is zeker de afgelopen tijd steeds meer gebruikt om mensen die op kinderen vallen te criminaliseren. Zelfs gerenommeerde journaals spreken over: 'zich schuldig hebben gemaakt aan pedofilie'. Dit betekent dat het woord pedofilie onmiddellijk wordt gekoppeld aan crimineel gedrag. Met andere woorden: pedofiel zijn is al per definitie verboden. Dit zie je weer terug in de publiciteitsstunts die politici (vooral CDA) uithalen met bijvoorbeeld de opmerking 'pedofielen' te willen castreren. Hier wordt weer het woord pedofiel gebruikt voor mensen die kinderen hebben misbruikt. Het begrip misbruik laat ik even buiten beschouwing, omdat daar wel weer een heel nieuw stuk over geschreven kan worden. Maar het is duidelijk dat het woord pedofiel opzettelijk op één hoop met verkrachting, ontvoering, moord en wat er allemaal nog meer voor ergs gebeurt, wordt gegooid. Het is levensgevaarlijk dit feit te negeren. Zeg je dat je pedofiel bent, of zeg je dat je pedofiele gevoelens hebt, dan denkt men dat jij bedoelt: 'ik neuk graag kinderen' of 'ik heb gevoelens om kinderen te verkrachten'. Ik voelde mij in het begin telkens aangesproken als het woord pedofiel in de media werd misbruikt. Tegenwoordig denk ik dan dat men mij hier niet mee bedoelt, maar wel kinderverkrachters en ontvoerders enz. Zoals taal in de tijd verandert (zie het ontstaan van de nieuwe spelling) is de definitie van het woord pedofiel voorgoed verouderd en zeker veranderd. Ik vind dit woord (al doet het pijn, want je hebt het hier over je eigen identiteit) dus absoluut voorgoed onbruikbaar geworden! Verzin maar geen nieuw woord, want binnen de kortste keren is ook dit woord weer gecriminaliseerd.

Mijn motivatie om dit stukje te schrijven is dat ik mij bij deze wil introduceren als nieuw OK-redactielid. Hierbij vroeg ik mij af of ik dit al of niet anoniem moest doen. Omdat MARTIJN het woord pedofiel nog wel gebruikt, en omdat 'de eerlijk zijn kwestie' voor mij een punt is waar ik nog lang niet uit ben, gebruik ik als redactielid niet mijn naam. Dat is dus niet omdat ik vind dat ik me zou moeten schamen voor de OK, want ik vind het van reuze belang dat dit blad bestaat en blijft bestaan! Daarom...word lid of blijf lid!!!

Groetjes,
Nieuw redactielid.

Brief van Oscar

Gelukkig heb ik als vijftiger mij tot nu toe nooit aan kinderen "vergrepen". Toch hebben die gevoelens mij heel wat onrustige jaren bezorgd, waarbij ik wel contact en vriendschap zocht met kinderen, beroepshalve of via het verenigingsleven. Daarbij legde ik me evenwel steeds, zij het soms op het nippertje of op het randje de nodige zelfbeheersing op, en daar ben ik nu bijzonder gelukkig om. Toch is die onrust pas geweken toen ik enkele jaren geleden in bezit kwam van een hoeveelheid kinderporno, waarbij ik alles uitwiste of vernietigde wat te maken had met seksuele contacten tussen kinderen en volwassenen, maar dus te meer voldoening vond aan soft-kinderporno of beelden van bijvoorbeeld masturberende jongetjes onder elkaar. Ik weet dat dit afschuwelijk kan klinken. Maar omdat ik zelf weet wat een ongelofelijke rust dit bezit in mijn leven heeft gebracht, beter dan welke denkbare therapie of medicatie ook, wil ik langs deze weg duidelijk stellen dat het bezit van kinderporno aan gevoelsgenoten rust kan brengen, hulp om geen kindercontacten meer op te zoeken, hulp om rustiger, gelukkiger en maatschappelijk beter te functioneren zonder naar fysieke kinderen gedreven te worden. Als de onrust te groot wordt, even de video opzetten, sprakeloos zijn van bewondering, eventueel solo de seksuele stoom afblazen, en het normale leven kan weer verder gaan... Ik weet zeker dat wanneer het bezit van deze zaken die voor mij goud waard zijn, beter dan de beste medicatie of psychische bijstand, mij in moeilijkheden zou brengen met eventuele arrestatie, werkverlies of zo tot gevolg, dan slaan de stoppen door, dan worden drama's mogelijk zoals dat van de schutter die in Engeland om gelijksoortige frustraties (zeker weten) en in een vlaag van zinsverbijstering een klas uitmoorden!!! Ik ben het er volledig mee eens dat de makers van dergelijk materiaal aangepakt, opgespoord en bestraft worden. Ik weet ook dat wat ik zeg moeilijk ligt, maar het is mijn stelligste overtuiging dat het verkrijgen en bezit ervan niet strafbaar mag gesteld worden!!! Misbruik ervan bijvoorbeeld door vertoning aan minderjarigen uiteraard wel!!!! (Want dit zal dan wellicht wel gepaard gaan met seksuele contacten met kinderen en die mogen van mij streng bestraft blijven, zekere als er een vorm van dwang of gezagsuitoefening mee gepaard gaat. Wederzijds gewenste contacten???)

Stel u voor dat alle hetero's (of homo's) elke vorm van seksueel contact onmogelijk gemaakt worden, erger dan de celibaatskeuze voor priesters, erger dan de man die zijn vrouw verliest, waarbij zelfs het uiten van die gevoelens onmogelijk wordt, dat evenmin bordelen of prostituées bestaan (het maatschappelijk nut daarvan wordt wel ingezien!!!) dat er geen enkele vorm van porno of zelfs soft-porno toegelaten is, heb je U ooit afgevraagd welke torenhoge frustraties dan in brede lagen van de bevolking zouden bestaan??? Hoeveel verkrachtingen, ongewenste intimiteiten op of buiten het werk er dan zouden zijn. Hoe groot de noot is wordt meer dan voldoende aangetoond door het ontstellend aantal bordelen, prostituées enzovoorts die er hun broodwinning van kunnen maken. Videotheken liggen met rekken vol porno waarvan toegegeven wordt dat ze de belangrijkste bron van inkomsten zijn. Zelfs FILMNET geeft toe aan de pornorage om te overleven, zelfs in krantenwinkels en stations is porno verkrijgbaar. Gelukkig bestaan deze uitlaatkleppen voor seksuele frustraties want anders zou het seksueel geweld en maatschappelijk onaangepast gedrag bij de vele mensen die gewild of ongewild in seksuele onthouding door het leven moeten nog veel erger zijn.

Eerst en vooral wil ik aan alle slachtoffertjes van de bende Dutroux en hun familieleden mijn heel oprecht medeleven betuigen. Hoewel ik zelf pedofiel ben - en precies daarom nog meer dan iemand anders - ben ik ten zeerste verafschuwd door de monsterlijke en dramatische gebeurtenissen die zich in Wallonië hebben voorgedaan. De daders verdienen ook voor mij de onmiddellijke doodstraf en in elk geval levenslange opsluiting waarbij behandeling zelf niet nodig is mits er maar absolute zekerheid bestaat dat ze nooit meer vrij komen. Toch zijn er twee elementen in de reacties op deze dramatische gebeurtenissen die mij persoonlijk raken en aanleiding vormen tot dit schrijven. Eerst en vooral de kwalificatie van het gebeuren als een pedofiliedossier, met ongetwijfeld als gevolg nog verdere marginalisering en onderdrukking van al diegenen die uiteraard buiten hun eigen vrije keuze en onomkeerbaar met een pedofiele geaardheid door het leven moeten. Het gruweldossier West in Engeland is evenmin een heterodossier! Dit zijn monsterdossiers en geen dossiers die kunnen worden genoemd naar een bepaalde seksuele geaardheid (tenzij eventueel verregaand sadisme). Door de veralgemening voel ik mij in mijn identiteit als pedofiel waarvoor ik tientallen jaren heb moeten vechten om ze uiteindelijk te aanvaarden te zeerste getroffen.

Zoals reeds aangehaald is pedofiel zijn geen keuze, het is een heel ernstige maatschappelijke handicap waarmee het verschrikkelijk moeilijk leven en omgaan is zeker in een repressieve maatschappij, repressie waarvan de strengheid de laatste jaren enorm toegenomen is met - ingevolge het gebeurde - alleen nog maar verergering. Voor deze identiteit kan ik nooit of nergens uitkomen zonder vrees voor zware gevolgen. Pedofiel zijn betekend voor mij dat ik meer en anders dan om het even wie van kinderen houd. Ze zijn het mooiste, zachtste, edelste, grappigste, liefste enzovoorts wat er bestaat. Zo mooi dat kinderen - en wat mij betreft meer bepaald jonge jongens - de schitterende gevoelens van verliefdheid, de sublieme verlangens tot seksueel contact oproepen die anderen gewaar worden als ze een knap iemand van het andere (of hetzelfde) geslacht ontmoeten. Gevoelens die op zichzelf ervaren worden als het heerlijkste en mooiste wat er is en waarvan de vervulling zelfs erkend wordt als zijnde de vervulling van een primaire levensbehoefte. Toch moeten we er leren mee leven en omgaan dat we:

• die gevoelens nooit in praktijk kunnen brengen.
• dat we ze nooit mogen veruiterlijken.
• dat we er omzeggens met niemand kunnen over spreken (eventueel alleen met gevoelsgenoten of met duurbetaalde specialisten).
• dat we levenslang tot onthouding veroordeeld zijn.
• dat we maatschappelijk verworpen worden voor positief aandoende gevoelens waarvoor we zelf niet kozen.
• dat als we er toch over spreken zelfs bloot staan aan vulgaire, gemene chantage, wat bij mij is gebeurt omdat ik ooit in zware psychische noot de verkeerde persoon aansprak.

Maak a.u.b. dat het bestaande materiaal van die aard voor mijn gevoelsgenoten beschikbaar mag blijven (of worden) en dat het eenvoudige bezit ervan als heilzame uitlaatklep mag blijven functioneren en dit ter voorkoming van maatschappelijk veel erger gebeuren! Ik zie me uiteraard genoodzaakt deze brief anoniem te versturen. Misschien kan u er wel iets mee aanvangen, ter publikatie of als element in een artikel. Met bijzondere dank voor de aandacht, en de hopelijk objectieve benadering van de geschetste problematiek.

"Oscar", voorlopig nog toerekenbaar.

bron: 'Ingezonden brieven van lezers' door een nieuw redactielid & Oscar; OK Magazine, nr. 57; maart 1997