Verguisde sjamanen
Door: M. de Jong
Een fragment uit een artikel van bestuurslid [Vereniging Martijn] M. [edit] de Jong, geschreven voor een studente die de vereniging benaderde.
Op elk potje past een dekseltje, en zo bestaan er dus werkelijk ook jeugdigen (aan het begin van de puberteit, na het ontdekken van hun seksuele gevoelens) die op ouderen vallen. Het boek "Lolita" van Vladimir Nabokov gaat over een pedofiel (meisjesminnaar) die een meisje (Lolita) ontdekt die deze eigenschap heeft. Nabokov noemt deze kinderen in zijn boek "nimfijnen". Het boek behandelt de goede en de kwade kant van het pedofiel zijn. De hoofdpersoon (de meisjesminnaar), Humbert Humbert genaamd, heeft een alter ego: een persoon genaamd Quincy. In feite zijn Humbert Humbert en Quincy allegorieën, zeg maar facetten van één pedofiele identiteit. Zoals je "witte" en "zwarte" tovenaars in boeken tegenkomt.
Ook vrouwelijke pedofielen bestaan, alleen worden ze bijna niet opgemerkt. Dat gebeurt bijna alleen als het om "lesbische" vrouwelijke pedofielen gaat. Blijkbaar hebben die het eerder van zichzelf door dat ze pedofiel zijn. Vanwege het dubbele stigma doen ze beter aan zelfanalyse. De niet-lesbische variant kan het veel beter van zichzelf blijven ontkennen. Iets wat ook mannen heel veel doen. Vaak gaat het (vooral bij mannen) dan mis omdat ze met hun verwarrende gevoelens niet kunnen omgaan. Dit soort mensen wordt dan soms agressief. Helaas lijden de meeste pedofielen erg onder het sociale stigma dat er tegenwoordig heerst. In de zeventiger jaren probeerden ze "uit de kast te komen" (in het verlengde van de seksuele revolutie, en het uit de kast komen van homofielen), waar ze eeuwenlang in gezeten hadden. Helaas hadden ze de zaak verkeerd ingeschat, en veroorzaakte dit zoveel morele woede, angst en onbegrip dat men ons massaal begon te vervolgen en zwart te maken. Zelfs in de meest puriteinse van de afgelopen eeuwen hadden pedofielen een beter leven dan nu.
Het resultaat is dat sommige pedofielen psychosomatische stoornissen krijgen, door frustratie en door angst voor vervolging, doordat hun liefde voor kinderen in haat jegens kinderen omslaat, doordat ze zichzelf gaan haten etc etc. Vaak ontwikkelen zich dan bij die mensen dwanggedachten, obsessies, en dan denken ze alleen nog maar aan het bevredigen van het seksuele aspect van hun pedofiele gevoelens. Net als dat je ondraaglijke jeuk krijgt als je been in het gips zit en je kunt je niet krabben, en je krabt dan uit frustratie met een ijzeren staaf je huid kapot. Als je je seksuele driften op geen enkele manier kunt/wilt bevredigen (ook niet middels masturbatie bijvoorbeeld), dan komt het soms zover dat je zelfvernietigende dingen doet om van je frustraties bevrijd te worden, of je doet ze gewoon in een moment van verstandsverbijstering. Bovendien worden pedofielen soms domweg "vals" door alle haat die ze constant moeten voelen.
Over de oorzaken van pedofiele gevoelens tast iedereen in het duister. Het ligt het meest voor de hand dat het een "gift" is van de natuur, waar je een genetische aanleg voor kunt hebben, die onder omstandigheden boven komt drijven. Maar niemand wil hier echt onderzoek naar doen. Trouwens, onderzoekers die neutraal onderzoek doen naar pedofilie wordt vaak het leven erg zuur gemaakt. Soms worden zelfs hun onderzoeksresultaten "verboden", zoals met de Amerikaanse seksuologen Bauserman, Tromovitch en Rind en hun meta-analytische onderzoek is gebeurd.
Ik omschrijf mijn gevoelens als de gave om verliefd te kunnen worden op een mij sympathiek kind, en mijn hele leven er op in te richten een "mentor" (ook op seksueel gebied) te worden voor dat kind. Het "beloningsmechanisme" daarbij is dan behalve de liefde van het kind, ook de erotische bevrediging die deze relatie schenkt. Maar daarbij is als het goed is de kern van de bevrediging het genieten van het geven van (erotisch) genot, en het seksueel zien "ontwaken" van dat kind. In heel veel culturen zie je dan ook dat er bepaalde mensen zijn die de initiatieriten en dergelijke van jeugdigen verzorgen. In primitieve jager/verzamelaar culturen is dat vaak een soort "sjamaan" (tovenaar). Inderdaad, er is een verband! Men heeft het niet voor niets vaak over "heksenjachten" op pedofielen.
In de Griekse tijd was dat de verhouding tussen een mentor en zijn knaap, en dit was heel gewoon. Een liefde die zelfs "hoger" en edeler geacht werd dan de heteroseksuele liefde.
Tegenwoordig wordt echter onder druk van bepaalde sociale groeperingen (voornamelijk puriteinen en radicale feministen), pedofilie altijd in verband gebracht met seksueel misbruik. De "ernst" en "schadelijkheid" van seksueel verkeer tussen jongeren en ouderen worden tot absurde en hysterische proporties opgeblazen. Er is nu werkelijk sprake van massahysterie. Er wordt gedaan of alle mensen met pedofiele gevoelens harteloze monsters zijn die alleen maar aan seks met kinderen denken en die het geen ruk kan schelen wat het kind wil. In feite zijn pedofielen echter doodgewone mensen, die onder extreme omstandigheden moeten (over)leven. Blijkbaar heeft de maatschappij het steeds weer nodig om zondebokken te zoeken en monsters te scheppen.
bron: 'Verguisde sjamanen' door M. de Jong; OK Magazine, nummer 76; december 2000