Snippers uit OK 82

Europese Unie

Eind april van dit jaar is de Europese Unie er niet in geslaagd afspraken te maken over een gezamenlijke aanpak van kinderporno en seksuele uitbuiting van minderjarigen. Nederland was de enige lidstaat die vasthield aan de bescherming van alle minderjarigen onder de 18 jaar. De andere landen leggen de grens op de leeftijd waarop seksuele contacten zijn toegestaan; die leeftijd varieert per lidstaat. Alleen de Nederlandse delegatie vindt dat jongeren van 16 en 17 jaar nog te jong zijn om bijvoorbeeld zelf te kunnen beslissen of ze in de prostitutie willen werken.

Ziekte

Na de rellen rondom de publicaties van het onderzoekersteam Rind, Tromovitch en Bauserman is de storm in Amerikaanse academische kringen bepaald niet gaan liggen. Er zijn namelijk meer stemmen te horen die pleiten voor een op zijn minst veel genuanceerde discussie over pedofilie en seksuele relaties tussen jongeren en ouderen. In het artikel "The Pattern of Sexual Politics: Feminism, Homosexuality and Pedophilia" (in het Journal of Homosexuality vol. 37(2), 1999, p. 1-24) schreef hoogleraar politieke wetenschappen Prof. Harris Mirkin (Missouri, Kansas) dat de onderdrukking van pedofielen in wezen een politiek gemotiveerde onderdrukking is. De notie seksueel misbruik is een cultureel en politiek geladen concept dat niet in overeenkomst is met de werkelijke aard van een relatie. Vroeger werd er in Europa heel anders gedacht over jongere-oudere relaties. Het was kortweg een variant van een seksuele geaardheid. Mirkin pleit er voor om discussies over deze relatievormen zo te benaderen.

Vooralsnog lijkt het onderwerp onbespreekbaar omdat de samenleving pedofilie moreel verwerpelijk en dus schadelijk vindt; het is daarenboven illegaal. Positieve geluiden en zelfs genuanceerde opvattingen dienen dan ook in de kiem gesmoord te worden. Want het kan niet, pedofilie is per definitie een ziekte, een schadelijk fenomeen. Deze houding wordt nu ter discussie gesteld, ook in het artikel van Mirkin. De onbespreekbaarheid wordt ontmaskerd als een politiek en cultureel gemotiveerde handeling gegrondvest op onbewezen uitgangspunten die vervolgens moreel diep verankerd zijn geraakt in de samenleving. Maar de vraag waar het werkelijk om moet gaan is de vraag naar wat het kind, of de jongere, zelf eigenlijk wil. Heeft het kind eigenlijk ook recht op de ontplooiing van zijn seksuele behoeften met wie het wil? Mirkin gelooft dat kinderen wel degelijk in staat zijn om op vrijwillige basis een seksuele relatie met een volwassene aan te gaan. Net zo vrijwillig als dat het kind een relatie aangaat met een leeftijdsgenoot. Hij pleit voor het scherpe onderscheid tussen seksueel misbruik, verkrachting etc. en wederzijds gewilde seksuele betrekkingen.Wanneer discussies zich hierop zouden richten en zaken niet met elkaar verward worden, kan dat zorgen voor een andere beeldvorming bij het publiek.

Maar de weg is lang en is er een van vallen en opstaan. Want Republikeinse kringen in de VS zijn recentelijk gevallen over Mirkins uitlatingen en willen de Universiteit met 100.000 dollar korten op het budget. De Republikein Mark Wright heeft gezegd dat Mirkin het recht heeft om zijn standpunten er op na te houden maar dat hij niet het recht heeft om zijn illegale inzichten aan de openbaarheid prijs te geven op kosten van de belastingbetaler. Het ongenoegen en de frustraties zitten nog steeds diep, heel diep.

'Niet volwassen geworden'

En dat brengt ons naar Nederland. De afgelopen tijd heeft de politiek in het brandpunt van de publieke belangstelling gestaan. Het optreden van Pim Fortuyn is daar zondermeer debet aan geweest. Zijn onverbloemde uitspraken over onder andere vreemdelingenbeleid en asielzoekers zijn niet bij iedereen in goede aarde gevallen maar terstond werd dan de aandacht gevestigd op het bestaan van zoiets als het recht op vrije meningsuiting. En terecht. Fortuyn heeft zich ook uitgelaten over pedofilie. Hij zegt in zijn autobiografie Babyboomers dat hij met veel genoegen terugdenkt aan een seksuele ervaring in zijn jeugd met een volwassene. En in een column in Elsevier schreef hij: "Homoseks werd geaccepteerd, en waarom zou dan - onder strikte voorwaarde dat het kind het wil en dat het niet wordt gedwongen - pedoseks niet zijn toegestaan? Dit verlichte standpunt is inmiddels verlaten en onder invloed van de gogen is het kind neergezet als geheel en al vrij van seksuele lusten, in elk geval tegenover volwassenen."

Dit lijkt in ieder geval een pleidooi voor de acceptatie van de geaardheid als zodanig. Maar waar in de VS de Republikeinen in de aanval gaan zo trekt ten onzent Ireen van Engelen (Stichting Soelaas) ten aanval. Van Engelen heeft geprobeerd de Nederlandse journalisten en politieke hoogwaardigheidsbekleders over te halen Pim Fortuyn het vuur aan de schenen te leggen met vragen over diens opvattingen over pedofilie. Maar het heeft niet mogen baten. De Nederlandse pers gaf kennelijk niet thuis. En toen week ze maar uit naar Schotland. En zo kon het zijn dat de Schotse krant "Scotland on Sunday" stilstaat bij Fortuyns uitlatingen over pedofilie. Van Engelen: "het probleem met Fortuyn is dat hij nooit volwassen is geworden. Veel Nederlandse mannen herkennen dat. Mede daarom werd hij zo populair. Het is jammer dat we niet langer in de gelegenheid zijn hem te bevragen op zijn standpunten over pedofilie. Hij schijnt niet begrepen te hebben dat een kind geschaad wordt door seks te hebben met een volwassene."

Zolang de discussie wordt gevoerd op basis van vooringenomen standpunten zullen we geen steek verder komen. Mirkin: "We say if someone touches or molests or diddles or whatever a kid it will ruin the rest of their life. I don't believe it. I think kids are more likely to laugh at it more than anything else -- unless the whole culture says this is the most horrible thing that can happen to you."

FBI

De FBI heeft weer iets leuks bedacht. In hun niet aflatende strijd tegen alle kwaad op de wereld in het algemeen maar vooral tegen het kwaad dat zich tegen hun o zo geliefde vaderland de Verenigde Staten van Amerika richt, hebben zij een weldoordacht, spiksplinternieuw wapen ingezet: de Internet-sloerie. Mannelijke FBI-agenten van vijftig jaar of ouder doen zich voor als op seks beluste tienermeisjes en lokken op die manier, na maandenlange chat-contacten, levensgevaarlijke terroristen naar hun land om die reeds op het vliegveld te ontmaskeren als achterbakse sekstoeristen om ze daarna met de voortvarende degelijkheid die wij goed kennen van het Amerikaanse justitieel apparaat, voor jaren achter tralies te laten verdwijnen.

Op de bezwaren (vanuit Nederland en enkele andere weldenkende Europese landen) dat dit een vorm van uitlokking betreft die niet past binnen de westerse wereld en haar moderne rechtssysteem, heeft de FBI geen zinnig weerwoord. Maar, zoals wij intussen van deze grootmacht gewend zijn, trekt Amerika zich geen snars aan van kritiek van haar NAVO-partners en trekt meedogenloos haar eigen spoor. Een spoor dat duidelijk naar rechts trekt en afstand neemt van de Europese bondgenoten.

Intussen is het voor vele psychisch gestoorde Amerikanen erg prettig dat zij zich vanaf heden kunnen aanmelden als extra agent bij de FBI en in die hoedanigheid jarenlang dagelijks (op kosten van de brave belastingbetalers) hun seksuele fantasieën kunnen botvieren door zich op het Internet in chatrooms te begeven en zich daar voor te doen als nymfomane lolita’s. Thuis, bij vrouw en, zonder twijfel, bloedjes van kinderen verdedigen zij hun verachtelijke, laag bij de grondse activiteiten door ze te beschrijven als de uitvoering van uiterst geheime plannen van de regering Bush om nieuwe potentiële kinderverkrachters op te sporen.

Het is een hele geruststelling te weten dat FBI-agenten zich met zulke zinvolle zaken bezighouden. Op die wijze lukt het ze zeker de wereld te zuiveren van alle terrorisme! God bless America!

Hugh Grant

Hugh Grant schittert momenteel in de Nederlandse bioscoop in de vrolijke relatie-komedie About a boy. Anders dan in zijn vorige rollen is Hugh in deze film niet de charmante, enigszins verlegen Engelsman die aan het eind toch de beeldschone heldin weet te versieren, maar eerder een onsympathieke luiaard die niet van plan is zijn leven te veranderen. Door zich voor te doen als de in de steek gelaten vader van het (niet-bestaande) jongetje Ned hoopt hij een goede manier te hebben gevonden om alleenstaande moeders te verleiden. Op deze wijze komt hij in contact met de moeder van een 12-jarige jongen. En juist tussen deze jongen en Grant ontstaat er een band. Hugh's beschrijving van deze relatie maakt de film voor ons interessant. Grant: "Het was belangrijk dat er tussen mij en het jongetje spanning zou zijn, want het verhaal verloopt precies als een romance: ze ontmoeten elkaar, mogen elkaar niet, worden vervolgens toch verliefd, gaan uit elkaar en komen weer samen." Kortom: als je de kans krijgt: ga zien, die film!

bron: 'Snippers'; OK Magazine, nummer 82; november 2002