Emmanuelle Arsan verhaalt haar herinneringen uit haar kinderjaren

Toen ik zes jaar was, was mijn zusje vier. Ondanks het leeftijdsverschil hadden we dezelfde voorkeuren en dezelfde verlangens. Ik herinner me nog heel precies dat het verlangen dat ons het meest in beslag nam de begeerte was om vrouwelijke geslachtsorganen, pussies, te zien. We hadden gelegenheden te over om ons liefste verlangen te bevredigen. Om te beginnen bekeken we elkaar natuurlijk, iedere dag weer en urenlang, en leerden we elkaar steeds beter kennen door elkaars kleine pussies te betasten. Verder hadden we bijna even veel bewondering voor mama's pussy. We hadden het voor geen prijs willen missen als ze in bad ging. Zo snel mogelijk renden we naar de badkamer, gingen met onze ellebogen op de rand van de badkuip zitten en wierpen speurende blikken in het helderdoorschijnende water. Al glimlachte mama vertederd om onze nieuwsgierigheid, haar schaamstreek, vulva en borsten verdienden toch, vonden we, onze meest toegewijde aanbidding en intensieve bewondering meer dan haar gezicht. Voor andere vrouwen hadden we niettemin ook belangstelling. [...]

Mildred, zo heette de Engelse, bood niet lang weerstand. Toen vroegen we haar oprecht en ernstig of ze ons haar pussy wilden laten zien. Op het moment zelf leek ze niet goed te weten wat ze moest zeggen, ze dacht diep na, nam toen plotseling een besluit en wierp de dekens van zich af: 'Nou, kijk maar!' We werden verblind door een haardos, zo rossig en weelderig als we nog nooit hadden gezien.... Het duurde maar een paar dagen of Mildred werd voorgoed onze eerste minnares. Zelf zou ze het iniatief nooit hebben durven nemen, maar we kusten en streelden haar zo dat ze wel van hout moest zijn om onze verlokkingen te weerstaan. [...]

Een tijdje later kwam bij ons in Londen een oom die kunstschilder was en liever naakten dan stillevens schilderde. We hadden geen rust voordat hij ons toestand hele uren in zijn atelier te blijven. Hij zelf noch zijn modellen (hij had de goede smaak en de gave om heel mooie modellen te kiezen) leken te veronderstellen dat we op een naakte vrouw andere blikken dan 'onschuldige' konden werpen. Ze merkten echter al snel dat die kijkzittingen ons in een toestand van gepassioneerde opwinding brachten. We geneerden ons niet in hun aanwezigheid te masturberen tot we helemaal waren bevredigd en tegen elkaar bijzonder welsprekend (maar, zoals ik me nog heel goed herinner, met een prijzenswaardige objectiviteit en eerlijkheid waarop ik nog steeds trots ben) commentaar te geven op de aantrekkelijkheden van het meisje dat we aan het bekijken waren.

bron: Emmanuelle Arsan verhaalt in haar boek 'Van top tot teen' haar herinneringen uit haar kinderjaren; www.tegenwicht.org/07_rechten/arsan.htm; Uitgeverij De Arbeiderspers; Amsterdam; 1979