Daniëlle Vandenbosch: soms had ik het gevoel, ik besta niet

From Brongersma
Revision as of 14:26, 27 January 2015 by Admin (talk | contribs)
(diff) ← Older revision | Latest revision (diff) | Newer revision → (diff)
Jump to navigation Jump to search

Daniëlle (20) nu: 'Ik heb die meisjes van scouting nooit meer gezien. Ik zou wel willen weten hoe ze er nu uitzien. Kontakt zoeken durf ik niet. Ik weet niet hoe ze reageren en misschien word ik zelf ook wel heel emotioneel. Het is heel abrupt opgehouden. Dat is moeilijk te accepteren. Bij anderen wordt het langzaam minder. Dat heeft meer met groei, dan met leeftijd te maken. Als iemand puber wordt, wordt het voor mij lichamelijk minder interessant. Dan zijn ze op een gegeven moment geen kind meer, gaan ze naar de disko en krijgen ze vriendjes.'

Zestien jaar, geen kind, geen volwassene. De jongens met wie ze wat had, lieten haar stuk voor stuk snel onverschillig. En de meisjes werden steeds jonger. Hoe is het om verliefd te worden op een kind?
Daniëlle: 'Ik denk dat verliefdheid verliefdheid is. Of het bij die kinderen ook omkerende magen oplevert, weet ik niet. Pas geleden speelde ik in een speeltuin, met een stuk of tien kinderen. Eén meisje, dat ik vantevoren niet kende, bleef de hele dag bij me. Het was alsof we elkaar al jaren kenden. Ik ben verschrikkelijk verliefd op haar geworden en kon me absoluut niet meer concentreren met leren. Op een gegeven moment voel je dat het klikt. Dat heb je niet met iedereen.'

Om het kontakt niet te verliezen, zocht Daniëlle haar thuis op: 'Die ouders deden héél achterdochtig: wat moet jij met ons kind? Ik heb toen een onzinverhaal opgehangen, dat ik haar voor een fotowedstrijd op school nodig had. Omdat die mensen haar bij slecht weer binnen houden, zie ik haar alleen nog af en toe uit de verte.' Op zulke momenten voelt ze zich wel bekeken als kinderlokster. Net zoals die keer toen een oudere broer een meisje aan de arm van de kermis meesleurde toen Daniëlle met haar stond te praten. 'Ik dacht: als vrouw ben je niet zo gauw verdacht. Dat valt dus tegen en dat verbaast me nog steeds.'

Het gaat volgens Daniëlle maar gedeeltelijk op, dat zij als (bijna-)volwassene overwicht heeft op de kinderen. 'Als je ze te veel oplegt, komen ze niet meer terug. Zeker als je verliefd bent, kan je dat niet doen. En de kinderen hebben een grote macht: geef je ze te weinig aandacht, dan gaan ze gewoon weg'.

bron: Interview / artikel < 'Soms had ik het gevoel, ik besta niet' > door Ruud Koolen (red.); Betreft de uitgave van het dagboek 'Daar sta je dan... alleen!' door Daniëlle Vandenbosch (uitgave: Stichting JEP Eindhoven); Sextant; maart 1985