Graag met kinderen omgaan - Een gesprek over pedofilie

Een aantal mensen voelen [voelt] zich zeer sterk tot kinderen aangetrokken, worden er verliefd op, willen met hen relaties opbouwen... Deze pedofiel voelende mensen zijn zeer gewone mensen, net als jij en ik. Het zijn geen monsters, geen geweldenaars die kinderen meelokken om ze te misbruiken en kapot achter te laten. Pedofilie is dus geen kriminele daad in de letterlijke zin van het woord: geen mis-daad tegen individu (het kind) of samenleving - zoals verkrachting en verdrukking dat wel zijn. Om een aantal redenen heeft men pedofilie toch in het strafrecht gebracht en over 'de pedofiel' de meest waanzinnige praatjes verspreid. Daar Jongerengemeenschappen kiest om aan de kant van de zwakken in de maatschappij te staan, vonden wij het zinvol om deze mensen die terwille van hun gevoelens voortdurend gediscrimineerd worden, aan het woord te laten. Een tijd geleden vertelde een pedofiel mij zijn verhaal. Het was een schrijnend getuigenis van onbegrip, van brutale inmenging van 'de machten' in diepmenselijke gevoelens, en van het geestelijk kapot maken van kinderen en volwassenen als offer aan 'de normen'. Apropoo nodigde deze man en een gevoelsgenoot uit voor een gesprek. Om nogal duidelijke redenen worden hun namen niet vermeld. [...]

[W.:] En een pedofiel voelende mens is iemand die heel graag kontakt heeft met kinderen, gewoon sociaal kontakt: dat kan dan seksueel zijn, maar dat hoeft niet. "Graag omgaan met kinderen", dat kan je bijna als een definitie beschouwen. Als wij dan voor onze gevoelens uitkomen, bots je onvermijdelijk op extreem negatieve reakties, met als gevolg dat wij emotioneel voortdurend geraakt worden. Komt daar nog bij dat er steeds derden (de ouders...) mee gaan beslissen over de mogelijkheden van een relatie. Deze afhankelijkheid van de good-will van anderen brengt een voortdurende spanning mee. [...]

[W.:] Als ik op de camping kom waar ik mijn vrije tijd doorbreng, staan de kinderen mij steeds op te wachten. Ik ben immers de enige die tijd voor ze heeft. En dat is belangrijk voor kinderen, voor hen is de enige norm "Dat is nen toffe" en zij stellen daar verder geen vragen bij. Dat gaat dus vanzelf. Onlangs kwam er zo een jongetje aangereden met de fiets en die stopt. En ik zeg daar goeiedag tegen. Die kleine voelt dat aan, die interesse...

[J.:] Het is dat wat kinderen waarderen: dat je aandacht voor ze hebt, dat ze gezien worden als volledige persoon, dat je hen even belangrijk vindt als de volwassenen, dat je hen gewoon en niet kinderachtig behandelt. Pedofiel voelende mensen zien eerst het kind en pas later de volwassene; meestal ziet men eerst de ouders en pas dan het kind van die ouders. [...]

[J.:] Daar gaat men inderdaad vanuit: een kind kan geen geldige toestemming geven voor gelijk welke vorm van intimiteit. Daarom is het ook altijd "aanranding van de eerbaarheid van het kind", ook als het initiatief daartoe van het kind uitging en de volwassene passief blijft. Men vertrekt vanuit de oude visie dat kinderen a-seksuele wezens zijn en dat de seksualiteit daar ineens, met de puberteit, bij komt. Tot die tijd zouden kinderen moeten beschermd worden, want lichaam en seks is iets slecht, vies, gevaarlijk... Als je er nu van uit gaat dat seksualiteit iets is dat bij de kinderen aanwezig is van bij de geboorte, is het te gek dat je hen gaat beschermen tegen iets dat in henzelf ligt. Men beschouwt seksualiteit nog als iets dat van buiten op kinderen toekomt, en niet op de kinderen mag toekomen. [...]

[J.:] [P]edofilie in dit geval, hangt gewoon af van de emancipatie van het kind. Als het kind gezien wordt als autonoom persoon, dan kan het ook zelf kiezen met wie het wil omgaan (gewoon sociaal omgaan). Dan heeft men geen nood aan een apart probleem "pedofilie".

bron: Artikel 'Graag met kinderen omgaan - Een gesprek over pedofilie'; Apropoo; februari 1979