Het kind moet weer kind zijn - Pedoseksualiteit, het ultieme taboe

From Brongersma
Revision as of 18:18, 12 November 2014 by Admin (talk | contribs) (Created page with "Pedofilie is onvermijdelijk aanranding of verkrachting. Zo is een emancipatorische ontwikkeling uitgemond in een beperking van de seksuele speelruimte van het kind. Het wordt...")
(diff) ← Older revision | Latest revision (diff) | Newer revision → (diff)
Jump to navigation Jump to search

Pedofilie is onvermijdelijk aanranding of verkrachting. Zo is een emancipatorische ontwikkeling uitgemond in een beperking van de seksuele speelruimte van het kind. Het wordt simpelweg niet mogelijk geacht dat een kind iets met een volwassene zou willen. Voor het gegeven dat veel jongens van twaalf of dertien het niet als traumatisch maar als een godsgeschenk zouden ervaren om seks te hebben met een aantrekkelijke volwassen vrouw is in deze visie geen ruimte. [...]

Affaires zoals in Den Bosch vertonen altijd hetzelfde beeld van acute ontzetting en verbijstering. Merkwaardig genoeg lijkt de grote publieke opwinding bijna losgezogen van wat kinderen feitelijk is aangedaan. Of zij wat ze meegemaakt hebben zelf eigenlijk als naar hebben ervaren (de enige werkelijk relevante vraag), lijkt nauwelijks meer van belang. Wat plaatsgegrepen heeft móet wel verschrikkelijk zijn geweest. In de gretigheid waarmee een en ander wordt gepresenteerd klinkt onmiskenbaar een valse ondertoon door. Betrokken ouders voelen zich deel van een meeslepende, dramatische gebeurtenis. Van de ene dag op de andere is men middelpunt geworden van aandacht, medeleven en zorg. Men wordt serieuzer genomen dan ooit, en wie in het openbaar wraakgevoelens uit op een toon die normaal de wenkbrauwen zou doen fronsen, kan nu rekenen op begrip en aanmoediging. [...]

Door hun eenzijdige en alarmistische waardering van pedoseksualiteit zijn hulpverleners en autoriteiten medeverantwoordelijk voor het laten oplopen van de gemoederen. Inmiddels wordt het door het grote publiek beschouwd als een vaststaand feit dat elk seksueel getint contact tussen een volwassene en een kind - hoe vluchtig ook - bijna onvermijdelijk voor het leven beschadigend is. Deze gedachte is niet alleen wetenschappelijk ongefundeerd, maar - het moet een keer hard gezegd worden - zij is eenvoudig absurd: in de invloed die zij aan aanrakingen toeschrijft heeft ze bijna iets magisch. [...]

De gemeenschap hoopt zich te reconstitueren op basis van een gedeeld normbesef waaraan je je eigenlijk niet meer mag onttrekken. In dit volksgevoelen is consensus geen bijkomstigheid maar het eigenlijke doel, de cruciale factor zonder welke moreel herstel onmogelijk wordt. [...]

Misschien wel voor het eerst in de recente geschiedenis laat de samenleving zich echt de wet voorschrijven door het volksgevoel, en durven genuanceerd denkende deskundigen en politici het niet meer aan om tegen de stroom in te gaan en de publieke verontwaardiging het hoofd te bieden. Het is hoog tijd dat de nuchterheid terugkeert. Dat is niet alleen in het belang van een minder overspannen en angstaanjagende omgang met het verschijnsel pedoseksualiteit. Een samenleving die toelaat dat het volksgevoelen de grenzen van het debat bepaalt - op welk gebied dan ook - is op de verkeerde weg.

bron: Essay 'Het kind moet weer kind zijn - Pedoseksualiteit, het ultieme taboe' door Erik van Ree; De Groene Amsterdammer; 10 juli 2009