Marcel (14): Laat het 'slachtoffer' niet een slachtoffer zijn

From Brongersma
Revision as of 14:41, 11 March 2015 by Admin (talk | contribs)
(diff) ← Older revision | Latest revision (diff) | Newer revision → (diff)
Jump to navigation Jump to search

Door: Duif

Dit verhaal is gemaakt naar aanleiding van een gesprek dat ik had met twee mensen die vonden dat er ook eens wat positiefs in de Martijn moest staan. Marcel (14) en Lex (60) vertelden mij over hun relatie.
Nu 2,5 jaar geleden ontmoetten ze elkaar voor het eerst. Marcel had leermoeilijkheden en zijn moeder kwam in kontakt met Lex die graag bijles wilde geven aan Marcel. Marcels moeder wist van het pedofiel zijn van Lex af, maar vond dit, in eerste instantie althans, geen bezwaar. De eerste keer dat ze elkaar zagen was bij Marcel thuis. Marcel vond het niet zo leuk dat er alweer iemand hem kwam helpen, maar het vertrouwen in Lex groeide naar mate ze elkaar vaker zagen.
Al snel kwam Marcel ook bij Lex thuis. Bij het weggaan kreeg hij van Lex zijn eerste kus. De daarop volgende keer vroeg Lex of Marcel bang was voor die kus en Marcel reageerde met: "Ik bang voor een kus?"
Weldra werd er hevig gezoend. En zo groeide er een hechte band. Zo hecht dat er ook een vrijpartij ontstond. Marcel daarover: "Ik vond dit een hele fijne ervaring, waar ik nog erg lang aan terug zal denken. Ik vertelde alles wat ik had meegemaakt thuis. Ik wilde laten zien hoezeer ik genoot van mijn vriend." Marcels moeder reageerde niet erg enthousiast. In een gesprek waar alle betrokkenen bij aanwezig waren (onder andere ook een maatschappelijk werkster die thuis over de vloer kwam), vertelde moeder dat zij haast wel zeker wist dat de verveling binnen hun relatie toe zal slaan. Ze keurde daarom ook de seksuele relatie af, en daar werden afspraken over gemaakt. De maatschappelijk werkster kon de relatie in zijn geheel niet goedkeuren en verdween uit het gezichtsveld.
Op eigen initiatief stapte moeder naar de plaatselijke werkgroep Jeugdemancipatie en Pedofilie. Ze ontdekte dat ze te vroeg geoordeeld had en hief haar bezwaren op. In de daarop volgende twee jaar ontstond er een hechte, vrijblijvende relatie tussen Marcel en Lex. Marcels moeder vindt dat haar zoon erg opbloeit. Ook zijn schoolprestaties gaan vooruit en zijn interesses worden ruimer.

Marcel: "Ik voel me lekkerder, ben zelfstandiger geworden, ook op school, serieuser geworden, leer ook van andere mensen te houden en de natuur is veel mooier geworden. Elkaar zien is fijn, en als ik wil dat er iets niet gebeurt, dan gebeurt dat ook niet. Voordat ik Lex kende wist ik nauwelijks iets van seks af. Ik voelde me, wel altijd al tot jongens aangetrokken, meisjes vind ik niet zo, en door mijn relatie met Lex is mijn homofiel zijn alleen maar versterkt. Homofiel zijn bevalt me prima, wat de mensen daar verder over zeggen maakt mij niets uit. Ik weet dat je niet homofiel of pedofiel wordt door een relatie met een ouder iemand. Je bent het, of je bent het niet en ik ben het. Ik voel me er prima bij en ik hoop dat mijn gevoelens nooit veranderen want daar heb ik totaal geen behoefte aan. Op school ben ik eens in elkaar geslagen door een jongen die, net als ik, uitgescholden werd voor poot. Hierna ben ik zelf naar hem toe gegaan en vertelde hem dat ik ook "zo" was en dat ik heel goed begreep hoe dat voelde. We hebben nooit meer ruzie gehad."

"Hoe belangrijk is Lex voor jou? En hoe belangrijk is seks?"

"Seks is niet het belangrijkste binnen onze relatie. Onze relatie is vanwege alles. Seks is voor mij een sterke uitdrukking om te zeggen hoeveel ik van iemand houd. We gaan ook wandelen, lezen, muziek luisteren, t.v. kijken, zomaar wat zitten, maken mijn huiswerk, we gaan uit, etc. De dagen dat ik niet bij Lex ben, mis ik hem erg. Ik denk dat wij bij elkaar horen. Ik wou dat onze vriendschap nooit voorbij ging.
Ik weet dat onze seks ooit eens op zal houden. Lex heeft me dit al vaak verteld. Ik vind dit erg moeilijk en ik hoop dat het voorlopig nog niet gebeurt, maar als het ophoudt met de seks dan kan onze relatie nog altijd doorgaan zonder die seks."

Praat je nu nog wel eens met iemand over jullie relatie?

"Ja, thuis praat ik nog wel eens met mijn jongere broertje (10). Hem vertrouw ik erg. Met mijn moeder praat ik nu niet meer over onze relatie. Het laatste half jaar denkt zij het ware geloof te hebben gevonden en nu is ze weer tegen onze seksuele relatie.
Trouwens ze kletst er veel te veel met anderen over. Ik word razend als mensen de godsdienst gebruiken om onze relatie af te keuren."

"Ben je nooit bang geweest voor de politie?"

"Nee hoor, de vrienden die we hebben begrijpen pedofilie en accepteren ons zoals we zijn. In de buurt hebben we nog nooit last gehad. De mensen kijken wel eens raar naar ons, maar dat doet ons niets. Ik vind het trouwens maar stom dat wij niet gearmd over straat kunnen lopen. We doen het wel eens, maar dan in de duinen ofzo. Dat is wel fijn. Wij zijn gelukkig wel vrij om te gaan en te staan waar wij willen. Wij gaan overal naar toe en ik geloof dat we nog nooit een afspraak hebben moeten afzeggen om wat voor 'n reden dan ook."

"Zijn jullie wel eens boos op elkaar?"

"Nee, niet echt. We zeggen elkaar wel eens het een en ander, maar we laten elkaar ook erg vrij in elkaars mening. Als we boos zijn is dat voor twee minuten. Niet langer, niet korter."

"Hoe vaak zie je Lex eigenlijk?"

"Eerst op woensdagmiddag en van vrijdagmiddag tot zondagmorgen. Nu van vrijdagmiddag tot zaterdagavond 6 uur en op woensdagmiddag natuurlijk. Ik vind het heel erg dat ik nu nog maar 1 maal in de week kan blijven slapen, want dat is één van de fijnste dingen."

Gedurende ons gesprek zit Marcel heel dicht tegen Lex aan en ik geniet van het kijken naar twee verliefde mensen, mensen die van elkaar houden.
Marcel vertelt en Lex vult hem zo nu en dan aan. Beiden hebben er duidelijk plezier in.
Als laatste vraag ik beiden of zij misschien een boodschap voor onze lezers hebben.
Marcel begint: "Mensen houdt moed! Laat het "slachtoffer" niet een slachtoffer zijn. Denk niet alleen aan je eigen orgasme. Kinderen hebben ook gevoelens."
Lex: "Een kind is mijn gelijke. Dat ervaar ik zo en daar handel ik dan ook naar. Het kind heeft een eigen persoonlijkheid die moet hij bewaren. Zelfs op oudere leeftijd is het mogelijk om je daar voor in te zetten. Ik hoop dat het voorgaande hiervan een voorbeeld is."

Natuurlijk heb ik de namen van de personen in dit verhaal veranderd om alle risico's uit te sluiten. Mochten er mensen zijn die op het bovenstaande willen reageren, schrijf dan naar het redaktie-adres van Martijn, en wij zorgen ervoor dat Uw post wordt doorgestuurd naar Marcel en Lex.

bron: 'Marcel (14): Laat het "slachtoffer" niet een slachtoffer zijn' door Duif [edit]; Martijn, nr. 11; september 1983