View source for Onderzoek naar partners - de moeders - van incestvaders

Incest lijkt een zaak tussen dader en slachtoffer, in de meeste gevallen vader en dochter. De derde partij, de moeder die met haar kind in een sinistere driehoeksverhouding terecht is gekomen, wordt gemakshalve uit beeld verwijderd. De vrouwen van de daders mogen het puin ruimen en hoeven niet te rekenen op mededogen van de buitenwereld. Zij worden afgeschilderd als frigide wezens, die hun eega's in seksuele nood hebben gebracht. Of als egocentrische personages, die hun kinderen onvoldoende aandacht en bescherming hebben geschonken. Wie weet hebben deze moeders gedacht zo hun mannen van slippertjes met andere vrouwen te weerhouden. Of vonden ze het op deze manier wel lekker rustig in hert eigen ledikant. Verwijten alom, variërend van het Grote Falen als vrouw en moeder tot regelrechte medeplichtigheid: 'Denk je nou heus dat dat mens al die jaren niks heeft gemerkt?'<br>
<br>
"Men wil niet liever dan de moeders een deel van de schuld in de schoenen schuiven," zegt historica en incestdeskundige Ineke Jonker. "Daarbij wordt men niet gehinderd door enige kennis van zaken, want er is nooit systematisch met de moeders gepraat." Deze leemte wil Jonker met haar promotie-onderzoek vullen. Ruim honderd moeders zijn meerdere malen door haar geïnterviewd. Conclusie: voor de overgrote meerderheid der vrouwen kwam de ontdekking van de incest als een complete verrassing. Zoals een vrouw zegt: "Ik heb die avond als een zombie voor me uit zitten staren en alleen gedacht: dit is een boze droom waaruit ik straks ontwaak." Allerhande crisisreacties zijn het gevolg: hevige hoofdpijn, ongeconcentreerdheid, rugklachten, misselijkheid, niet kunnen eten, labiliteit en depressiviteit, die niet zelden uitmondt in een doodsverlangen. Aldus wordt het vermogen om adequaat te reageren tot een minimum gereduceerd, hetgeen door het slachtoffer wordt opgevat als: moeder doet niks, ze is een slapjanus, ze zit maar wezenloos voor zich uit te staren en denkt alleen aan zichzelf.<br>
<br>
Moeders die wel kordaat ingrijpen oogsten evenmin applaus. Jonker: "Een keuze voor aangifte en scheiding impliceert veelal een sterke financiële terugval. Bovendien is het voor kinderen vreselijk om te moeten vertellen: mijn vader zit in het cachot en dat heeft mijn moeder op haar geweten."<br>
<br>
Een oplossing zonder schadeposten behoort niet tot de mogelijkheden. Welke winst- en verliesrekening gemaakt wordt, is afhankelijk van de situatie en de reactie van de betrokken moeders, die grofweg in vijf categorieën kunnen worden onderverdeeld: de onderdrukte, de assertieve, ge gewantrouwde, de schipperende en de medeplichtige incestmoeder. [Deze vijf categorieën worden in de rest van het artikel besproken.]<br>
<br>
<i>bron: Inleiding artikel; Titel onbekend; Haagse Post; 10 juni 1989</i>

[[Category:Incest]]
[[Category:Ouders]]
[[Category:Ineke Jonker]]
[[Category:Historici]]
[[Category:Onderzoek]]