Over gelijkwaardigheid in relaties
Met enige irritatie neem ik de steeds weer gehoorde vraag en uitspraak tot me, dat men moeite heeft met pedofilie vanwege de ongelijkwaardigheid van de relatie. Dit overkwam me ook weer op het congres "Pedofilie en Samenleving", dat op 19 maart jl. in Amsterdam gehouden wordt. De vraag lijkt terecht. Natuurlijk is het te gek, dat een onschuldig kind in de machtige armen van een oudere "vermorzeld" zou worden. Machtswellust en machtsongelijkheid moet inderdaad bestreden worden. Als men echter zonder meer zo'n machtswellust en machtsongelijkheid koppelt aan de pedofiele relatie, dan vraagt dat toch enige relativering en aandacht voor de achtergrond van waaruit die koppeling gelegd wordt. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken, dat het kind op die achtergrond in een al te kwetsbare positie geplaatst wordt. Mijns inziens een positie, die niet past bij de spontane, direkte behoeften van een kinderleven. Tenzij we het kind inderdaad van die behoeften "afbrengen" en ze met de harde hand maken tot kwetsbare wezens. [...]
En als ik dan om me heen zie, dat het gros van de relaties tussen mensen (niet alleen tussen oud en jong) inderdaad door machtsstrijd beheerst wordt, dan klinkt me de vraag over gelijkwaardigheid in pedofiele relaties alleszins redelijk in de oren. Tegelijkertijd dringt zich voor mij echter het gevoel op, dat de pot de ketel verwijt, dat ze zwart ziet! Daar waar mensen laten zien oprecht van kinderen te houden en daar waar mensen kinderen oprecht in de uiting van hun eigen individualiteit accepteren - wat natuurlijk niet voor alle pedofiele relaties hoeft op te gaan - is het niet terecht wanneer men de vraag van de gelijkwaardigheid niet op zichzelf terugspeelt. Herkent de vrager in de pedofiele relatie zijn eigen omgang met kinderen: "verstandige" ouder tegenover "nog niets wetend" kind? [...]
Gelijkwaardigheid heeft mijns inziens slechts te maken met liefde, niet met lief zijn: erkenning van ieders unieke individualiteit, niet zoals wij die graag zouden willen zien nu of in de toekomst, maar zoals die is! Lief zijn en liefde, wat een verschil. Gelijkwaardigheid is vijandig aan gelijkmaking: het is de acceptatie van de rijke schakering aan menselijk leven. Kleine mensjes zijn mensen, ook met een eigen unieke individualiteit. En niemand anders kan die unieke individualiteit uiten of ontplooien, dan dat individu, dat mensje zelf. [...] Al te veel jonge mensen worden in onze samenleving in die tredmolen vervreemd van zichzelf, niet serieus genomen, ongelijkwaardig gehouden. In die zin, dunkt me, is de vraag omtrent gelijkwaardigheid in pedofiele relaties, tegelijkertijd een spiegel, die moet worden voorgehouden aan alle menselijke relaties en dan vooral die tussen ouderen en jongeren, want daar wordt de basis van het kwaad der ongelijkwaardigheid gelegd.
bron: Artikel 'Over gelijkwaardigheid in relaties' door Richard de Vries; 't Heen & Weer, nr. 27 (uitgave NVSH); 1977