'Bent u pedofiel?'

Beste Martijn-leden en OK-lezers

Van Martijn ben ik geen lid, maar ik wil wel de volgende ervaringen met jullie delen. Ik vrees dat ze al te bekend voorkomen. Nog maar kort neergestreken in een andere stad, ga ik met mijn part-time pleegzoon de nieuwe buurt verkennen. We bezoeken de buurtcafé's om te zien of daar een biljart is, waarop ook een 14-jarige mag spelen.

Zo komen we in een café hier vlak om de hoek samen binnen. Een aantal mensen begroet ons beleefd en heet ons welkom, maar een man doet dit niet. Niet zo maar een man, maar een gezeten aan de stamtafel naast de vrouw van de uitbater. "Bent u pedofiel?" opent de man het 'gesprek' waarin ik nauwelijks aan het woord kom. Binnen tien minuten maakt de man zich schuldig aan het overtreden van de wetsartikelen inzake smaad, laster, belediging en bedreiging. Ik 'hoef hier nooit meer te komen', hij zou 'me wel weten te vinden' en 'mij wel in de gaten houden'; als hij 'iets zou merken, zou ik het niet overleven'. De man vraagt ook niet "Heeft u ook Internet?" Nee, hij zegt dat ik dan ook wel 'Internet zal hebben' en dit schijnt op zich al erg slecht en vies te zijn. Dat kan gewoon niet missen. Dit alles wordt uitgesproken aan de stamtafel naast de vrouw van de uitbater en binnen gehoorsafstand van de uitbater zelf. Geen van beiden doet iets. Een vrouw neemt de junior een beetje onder haar hoede en zegt hem zachtjes: "Houd je maar in!". "Ik drink m'n cola op en dan gaan we maar weer," zegt junior. "Hier nooit meer!" zeggen we als we al snel weer buiten staan.

Wat gebeurde hier? Is er al eerder gesproken over 'die kerel met een jongetje bij zich' die hier is komen wonen zonder vrouw, nota bene? Of was dit impulsief? Of ziet dit soort schreeuwers ineens de weg vrij voor hun kreten en bedreigingen? Het was kort na het bekend worden van de Zantvoortse Zaak.

De volgende avond haalde junior mij over om toch nog ander café te bezoeken. We waren er al eens eerder geweest en hij kon daar biljarten. De begroeting verliep nu wel even anders: "Ha!! Dennis!!" Zo begroette een vrouw hem met een krachtige omhelzing en wat zoenen. Ze kende zijn vader. De kennismaking werd aan een tafeltje voortgezet en nog weer later schoven we aan aan de stamtafel. We legden uit hoe dat nu zat met dat 'part-time pleegvaderschap' en dit werd begrepen. Men prees mijn inzet en de vrouw noemde Dennis ronduit "een schatje". Hij mocht best eens op bezoek komen en logeren ook nog wel. "Wij zijn eigenlijk allebei gek op kinderen," legde de man uit, "maar we zijn toch wel wat laat getrouwd en we werken allebei. Daarom hebben we maar katten genomen: dat zijn zogezegd 'onze kinderen'."

Kijk, zo kan het ook. Als je tenminste vrouw bent. Ik zie mijzelf als man nog niet zo direct in een café een 14-jarige jongen omhelzen, zoenen en hem "een schatje" noemen...

Deze ervaring heeft mij begrip gegeven voor de leden van de Vereniging Martijn en voor de vaste lezers van de OK. Denk maar niet dat dit alleen jullie overkomt: elke alleenstaande man met een kind en "met Internet" is al meteen verdacht en een prooi voor de eerste de beste half dronken schreeuwer. Geen uitbater die zo iemand afremt in deze tijd. Laten we elkaar maar sterkte en wijsheid toewensen in deze tijd, en veel hartelijk begroetende vrouwen.

G.F.

bron: Ingezonden brief door G.F.; OK Magazine, nr. 67; maart 1999