'De pedofiel' bestaat niet

Toch roepen de vragen bij mij soms bevreemding op. Om te illustreren wat ik bedoel, kan ik het beste 'pedofilie' in die vragen simpelweg vervangen door een ander woord. Door een ander schadelijk verlangen dat, daarom, vaak wordt onderdrukt. Zoals: vraatzucht, kleptomanie, alcoholisme. Aandoeningen, als ik het zo mag noemen, die weliswaar heel verschillend zijn maar alle een drangmatig karakter hebben. Ik neem alcoholisme als voorbeeld. Dan luiden de vragen zo: 'Zie je dat nou vaak, dat alcoholisten graag vissen? Houden alcoholisten altijd van dieren? Zijn ze dikwijls zorgzaam?' Of: 'Heb je je boek wel laten lezen door een alcoholist om te kijken of het klopt?' Uit deze vragen spreekt de impliciete veronderstelling, of misschien wel de hoop, dat er iets bestaat als een veralgemenisering, een eenduidig psychologisch profiel, van 'de pedofiel'. Terwijl we zo'n profiel bij romans over drankzuchtigen, of zelfs moordenaars, veel minder zoeken. [...] 'De pedofiel' bestaat immers niet, net zo min als 'de alcoholist'. [...]

Nee, ik voel me niet verplicht me te mengen in het publieke debat. Ik geloof niet dat ik als romanschrijver uitspraken hoef te doen doen over kwesties als: chemische castratie ja of nee, behandelen of straffen, of de hoeveelheid uitingsvrijheid die we pedofielen moeten toestaan. Dat neemt niet weg dat ik hier wel een mening over heb. Als persoon, en als psycholoog. Maar niet als fictieschrijver. Als schrijver maak ik juist een terugtrekkende beweging. En dat is denk ik ook de kracht van fictie. Als schrijver dompel je je onder in je verbeelding, en kruip je onder de huid van een personage dat, ondanks dat je het zelf verzint, gaat ademen en leven. Zo construeer je verhalen die, als het goed is, levensechte en ingewikkelde vragen oproepen. Maar die hier geen antwoord op geven.

bron: Column < 'De pedofiel' bestaat niet > door Inge Schilperoord (forensisch psycholoog en auteur); www.volkskrant.nl/opinie/-de-pedofiel-bestaat-niet~a4201547/; de Volkskrant; 6 december 2015