Als deze relaties zo liefdevol verlopen, waarom zou men daar niet openlijk over spreken?

Na boeken, artikelen (o.m. in Sekstant) gelezen en t.v.-uitzendingen over pedofilie gezien te hebben, blijf ik toch met enkele vragen zitten. In Sekstant december 1974 is er opnieuw een artikel aan gewijd en alweer werd uiteengezet, dat kinderen vanaf hun geboorte seksuele lustgevoelens hebben en dat pedofielen niet gewelddadig zijn. Velen zijn daarvan zo langzamerhand overtuigd, lijkt me. Maar nu mijn vragen. Een eenvoudig rekensommetje leert, dat bij een geschat aantal pedofielen (in Nederland) van 10 à 20-duizend er toch minstens enkele honderdduizenden volwassenen moeten rondlopen, die in hun jeugd in een of andere (langdurige of kortstondige) relatie hebben gestaan met een pedofiel. Waarom niet een oproep voor een bijeenkomst geplaatst om te weten te komen hoe men die relatie ervaren en verwerkt heeft? Als deze relaties zo onschuldig en liefdevol verlopen, waarom zou men daar niet openlijk over spreken?

Als het kind op 6-jarige leeftijd al een seksueel geweten heeft en weet wat onbehoorlijk is en wat normaal (Broderick '70) en zo'n pedofiele relatie ontstaat en vindt bovendien meestal in het geheim plaats, vormt dat dan geen belasting voor het kind? Bovendien hoe weet een volwassene wat er in een kind omgaat en hoe het deze relatie verwerkt (bijv. kinderen van 5 tot 13 jaar). Kinderen passen zich vaak aan allerlei situaties aan, maar niet altijd zonder schade. Hierop zou ik graag eens een antwoord willen ontvangen. Ik ben zeer benieuwd naar de eventuele reacties.

bron: Ingezonden brief 'Pedofilie' door M. Schmidt-Dijken; Sekstant, no. 5; mei 1975