Brieven over leven dood, liefde, seks, werk en collega's

[Robert Long (o.a. zanger) in een brief aan Cees:] Anderzijds kun je je afvragen wat er nou eigenlijk zo vreselijk is, als er een leraar met een paar leerlingen naar een pornovideo zit te kijken en het clubje trekt zich gezellig samen af. Natuurlijk is het niet verstandig van die leraar, maar is het ook werkelijk zo'n ramp? Ik ga maar weer op mezelf af. Ik ben altijd een geil baasje geweest. In het dorp waar ik opgroeide, trokken we ons suf. In competitieverband, om te zien wie "het meeste had", en om te weten te komen wie de grootste had. En als iemand een oudere broer had, probeerden we te weten te komen hoe "die van hem" eruit zag, door stiekem te kijken als hij stond te plassen of door hem over te halen met ons spelletje mee te doen. Toen mijn zestigjarige pianoleraar aan me begon te frunniken, vond ik dat doodeng maar ook adembenemend spannend, hoewel ik pas dertien was.

Later, in Friesland, rond m'n veertiende, wisten de jongens uit mijn klas feilloos de weg naar "vieze Kees" die je limonade en sigaretten gaf in ruil voor het uittrekken van je broek en je zelfs financieel beloonde als je zo goed was om in zijn bijzijn te masturberen. Soms gingen we met z'n vieren tegelijk en ik heb niet de indruk dat er iemand een trauma aan heeft overgehouden. Hooguit Vieze Kees, God hebbe zijn ziel.

Naar mijn mening is Nederland, dat toch altijd een ruimdenkend, tolerant en vrijzinnig landje is geweest in hoog tempo aan het vertrutten en veramerikaansen. Onder aanvoering van de horde hulpverleners die, altijd op zoek naar nieuwe markten, maar al te graag komen verkondigen hoe erg het voor de kinderziel is, hoe groot de schade later kan zijn en welke sporen al die dingen in de onbevlekte ziel kunnen achterlaten. Ik weet in elk geval van mezelf dat mijn kinderziel op mijn zesde al niet meer onbevlekt was. Ik had in die tijd al een tennisarm van het masturberen, [...].

Ooit, bij Rondom Tien van de NCRV, zag ik eens een jongen van een jaar of 22, 23 die nog steeds een trauma had omdat hij rond z'n 15de een keer door vriendjes was gedwongen z'n pik te laten zien. En Henk Mochèl, die het toen nog presenteerde, maar begrip tonen, en die moeder vragen hoe dat nou verder zat, en die vader vertellen van alle hulpinstanties en psychiaters die ze hadden bezocht en dat Arnold zelfs nu nog steeds niet in staat was om een baan te vinden en goed te functioneren. Als je nog geleefd had [Long speelt dat Cees is overleden in deze brief], had ik je willen vragen of je ook niet denkt dat die ouders een keer hadden moeten zeggen: "Hé Arnold, sodemieter nou eens een tijdje op met je gezeik. Ja, het was heel vervelend voor je wat er toen gebeurd is, maar zo'n grote ramp was het nou ook weer niet. Ga spelen, doe je huiswerk en als je daar zin in hebt, sla je ze een keertje op hun smoel."

bron: Uit het brievenboek 'Beste Robert, Waarde Cees - Brieven over leven dood, liefde, seks, werk en collega's' door Robert Long & Cees van der Pluijm; Brief van: 26-01-1996; Uitgeverij AdeL Nijmegen; 1998