De Dutroux van Drachten

Discussie, over welk onderwerp dan ook, lopen in Nederland een grote kans vast te lopen in een drab van nuances. Maar voor één thema maken we graag een uitzondering. U raadt het al: de pedofiel. Zelfs de vanouds zo serieuze KRO jaagt vrolijk mee op de Nieuwe Heksen. En daarmee zet de omroep een rijke traditie van de Moederkerk voort.

Neem de Breakfast Club, een radioprogramma dat 's ochtends tussen zes en negen uur een mix van leuke nieuwtjes en wakkere muziek brengt. Maar op 7 november ontpopt het zich plotseling als een woordvoerder van het Gesundes Volksempfinden. Wat blijkt: in het Friese Drachten woont een pedofiel die jongens met chips naar binnen lokt en cd's belooft als ze hun broek laten zakken. Een van de jongens schijnt er al drie jaar te komen. Walgelijk, vinden presentatoren Jeanne [Kooijmans] en Peter [van Bruggen], en laten eerste de vader van een jongen aan het woord. Gretig vraagt de presentatrice: stel dat die man (lees: pedo) nu luistert, wat zou u dan tegen hem zeggen? En daarmee is de toon gezet; in gedachten hoor je de bloedhonden al aan hun ketting rukken.

Haar collega belt intussen met de politie van Drachten, want die lui doen natuurlijk nooit wat. We zijn ermee bezig, meldt de woordvoerder, maar we hebben ook een verkrachtingszaak. 'En we leven gelukkig in een land waar je eerst zorgvuldig moet uitzoeken of iemand wel schuldig is.' Zo, die zit, maar dat is natuurlijk niet wat de presentator wil horen. Die ruikt een nieuwe Dutroux-affaire en zegt ad rem: 'Ja, dat zeiden ze in België ook!' Waarna zijn collega inkopt met: 'Ik hoop dat hij snel van zijn bed wordt gelicht. Muziek!' Muziek, ja muziek, daar waren we wel aan toe.

bron: 'De Dutroux van Drachten' door P. van Breekbergen; De Nieuwe Sekstant; juli/augustus 1996