Feministen en pedofilie

Het hoogtepunt was een televisie-debat voor de Avro, ik meen in 1974. Aan de ene zijde van de tafel had men het over kinderverkrachters, brute geweldenaren die grote fallussen persten in te kleine lichaamsopeningen van mateloos ontzette kinderen. Aan de andere kant praatte men over kinderen die het fijn vonden zo intiem te zijn met een liefhebbende en begrijpende volwassene, bij wie ze de geborgenheid en tederheid vonden die ze bij hun ouders vaak misten. Een kinderpsychologe zei: 'Kinderen willen helemaal geen seks met grote mensen.' Een kleuterleidster zei: 'Ze willen het allemaal!' Het moet voor de kijkers een verbijsterende ervaring geweest zijn. [...]

Het is een feit, dat in de wetenschappelijke literatuur van vrouwelijke pedofilie nauwelijks sprake is. Maar in de oudere literatuur over homofilie kwamen vrouwen ook haast niet voor, en Koningin Victoria ontkende zelfs dat vrouwen tot zoiets vuils in staat waren. Dat zegt dus niets. [...] En net zoals lesbische publicisten later het ongelijk van Koningin Victoria bewezen hebben, zo komen nu ook - eindelijk - de beschrijvingen op gang van liefde tussen vrouwen en meisjes.

Beth Kelly schreef haar ontroerend relaas 'Speaking Our on Women/Girl Love, or Lasbians Do Do It' in Gay Community News van 3 maart 1979, waarin ze vertelt van haar omgang als meisje van acht met haar oudtante. Een andere Amerikaanse, Sky, begint haar verhaal met: 'Mijn beste vriendin noemde me al lesbisch toen ik negen was en trachtte tegen haar aan te gaan zitten. Maar zelf ging ik me pas als lesbisch zien toen ik elf was.' Dat was toen ze vriendinnen van haar moeder leerde kennen. (Herdrukt in 'Paedophilia and Public Morals', brochure van CAPM, London, 1980.) En in het Franse blad 'Libération' van 21 okt. 1979 schreef Joelle een hartekreet: 'Ben ik de enige die van tienjarige kinderen houdt?': (Herdrukt in 'Masques', no. 5.)

bron: Artikel 'Feministen en pedofilie' door E. Brongersma; Opzij; februari 1981