Guus Kuijer heeft een grote hekel aan pedagogen

[Guus] Kuijer heeft een grote hekel aan pedagogen en aan de manier waarop de meeste ouders hun kinderen opvoeden. Hij heeft ook een afschuw van kerk en christendom, van socialisme, kapitalisme en... feminisme, van Freud, van grote scholengemeenschappen (waarin de individualiteit van het kind zou worden doodgedrukt) en van pedagogische ingestelde kinderboekenschrijvers zoals Jan Terlouw. Kinderen zijn volgens hem woedend op de volwassenen die van de samenleving één grote leugentroep gemaakt hebben. Hij voorspelt een oorlog tussen kinderen en volwassenen en ziet daarvan een begin in de Amsterdamse straatgevechten. Zo nu en dan relativeert Kuijer zijn eigen woede en vergelijkt zichzelf met Don Quichotte, o.a. in de slotalinea van Het geminachte kind. [...]

Eén van de verwijten die Kuijer de volwassenen regelmatig maakt is dat zij zich nog steeds laten vertederen door gave en mooie kindergezichtjes; ook de reclamemakers die die zwakte benutten moeten het ontgelden. [...]

In Het geminachte kind is één van de telkens terugkerende thema's de behoefte van het kind om zich te onderscheiden van anderen, om zich te individualiseren. Daarom ook bestrijdt Kuijer iedereen en alles dat kinderen wil socialiseren, aanpassen en collectiveren. Hij ziet in de behoefte aan erkenning de belangrijkste drijfveer van de mens en vervloekt de anonimiteit waarin de meeste kinderen en volwassenen moeten leven. Hij wil dan ook dat er sterk geïndividualiseerd onderwijs komt in heel kleine klassen omdat er alleen dan kans is dat kinderen zich als individuen kunnen gaan onderscheiden. Alleen voor het kleuteronderwijs toont hij enige waardering. [...]

Erkenning wil hij [Kuijer] wel hebben, niets liever dan dat, maar geen erkenning op verkeerde gronden. Daarom slaat hij nu door en zegt in de Haagse Post onder andere dit: "Ik geloof niet dat mensen te vrij kunnen zijn. Vrijheid kan natuurlijk ten koste gaan van anderen en dan wordt het link. Maar ik vind wel dat kinderen de vrijheid moeten hebben om hun eigen plaats te vinden en daarbij mogen ze best geweld toepassen - een vrijheid die ten koste gaat van anderen. Je moet je eigen plaats nu eenmaal bevechten. Agressiviteit is iets menselijks en waarom zouden kinderen daarom niet agressief mogen zijn?"

bron: Artikel 'De geminachte pedagoog' door Dolf Kohnstamm; School, nr. 6; 1 november 1980