Hoe kan een pedofiel nou een kind vermoorden?

Het gemak waarmee hij [Willem Duys op tv] pedofielen als een gevaarlijke rariteit in hetzelfde rijtje plaatste als sprekende honden, dansende papagaaien en recordpannekoeken is ronduit lasterlijk. Maar hij is bij lange niet de enige die zijn kennis over pedofilie ontleent aan volksroddel, kwaadaardige kranteberichten en vooringenomenheid. [...]

Tien jaar geleden ontdekte Annemieke [25] dat ze pedofiele gevoelens heeft. "En dat is meer dan zomaar van kinderen houden of moedertje spelen. Ik was veertien of vijftien en ik werkte als babysit. Ik moest op een kindje van vier passen. En dan merk je tot je ontsteltenis dat je sexueel opgewonden raakt als zo'n kind bij je op schoot kruipt en je begint aan te halen. Heerlijk is dat. Zo'n kind lekker dicht tegen je aan. Je voelt je van binnen helemaal warm worden, het is spannend en opwindend. En ik ben er zeker van dat dat kind het net zo voelt. Kinderen hebben ook sexuele gevoelens. Ze hebben dat alleen wat anders dan volwassenen, denk ik. Die concentreren zich gelijk op de geslachtsdaad. Die piemel in dat gaatje. Maar kinderen zoeken het in knuffelen, vrijen, strelen en aangehaald worden."

Volgens Annemiek moet pedofilie net zo veel voorkomen bij vrouwen als bij mannen. [...] [Annemieke:] "Ik zou best graag een vrije relatie met een kind hebben. Maar ik zet de rem op mezelf. Ik ben bang voor de gevolgen. Politie, geschrokken kinderen, verstoorde relatie met de ouders, uitgestoten worden door de gemeenschap. Nee, ik ben te veel sociaal gecontroleerd om me zo te laten gaan." [...]

"Van de tien vrouwen in zijn omgeving zoekt een kind dan met zijn ogen juist míj uit. En we voelen allebei dat het klikt." Haar laatste ervaring heeft haar temeer overtuigd dat het initiatief in de meeste gevallen van de kinderen uitgaan en niet van de volwassenen. "Ik moest oppassen in een gezin met een jongen van acht jaar. De hele avond heeft hij op mijn schoot gezeten en ik heb hem een compleet boek moeten voorlezen. Hij kon er maar niet genoeg van krijgen en hij wou beslist niet van mijn schoot af." De volgende ochtend kroop hij bij mij in bed. Eerst lekker tegen me aan en toen begon hij aan mijn nachtkleding te frunniken. Probeerde me duidelijk uit te kleden. Ik moest me beheersen om niet in paniek te raken, maar het lukte me om heel rustig uit te leggen dat daar geen sprake van kon zijn." "Hij vond het duidelijk heel erg jammer. En eerlijk gezegd zou ik het best leuk gevonden hebben. Maar het kan niet. Zou ik minder geremd geweest zijn, dan denk ik wel dat er van vrijen ook meer gekomen zou zijn. Ach, kinderen zijn zo mooi. Ik vind ze echt fantastisch mooi. En zo open en spontaan. Dat vind je niet bij volwassenen. Hoewel ik volwassenen niet afwijs. Ik voel me tot mensen van allerlei kaliber aangetrokken. Noem ze homo, hetero of pedo. Ik trek die grenzen niet. En ik wil mezelf ook niet in een bepaald hokje laten douwen. Misschien dat ik het daarom zo heerlijk vond om aan "snoepjes" [toneelstuk over pedofilie] mee te doen."

[Van Annemieke - alsook van een jongeman met pedofiele gevoelens - stond een grote foto afgedrukt bij dit artikel. Van Edward Brongersma die ook aan het woord kwam stond ook een foto bij dit stuk.]

bron: Artikel 'Hoe kan een pedofiel nou een kind vermoorden?' door René de Vos; Nieuwe Revu, Nr. 44; 2 november 1979