Hoe lang nog zien wij kinderen als a-seksuele wezens?

Er wordt een deskundige, mevrouw Sikkens van de Raad voor de kinderbescherming geciteerd, die weliswaar wil weten hoe die knul van 13 de contacten met [Michael] Jackson ervaren heeft, maar dan ook meteen al haar oordeel klaar heeft: zolang er geen seks is geweest, is er niets aan de hand, maar in alle andere gevallen wel. [...]

Mevr. Sikkens' reactie doet me denken aan psychiaters die tot voor kort (en te velen doen dat nog steeds) homoseksualiteit als ziekte zagen, want homoseksualiteit paste niet in het 'natuurlijke' mensbeeld van die wetenschap, waarin seksualiteit aan voortplanting werd gekoppeld en dus alleen heteroseksualiteit geaccepteerd kon worden. Daarom werden homoseksuelen voor ziek verklaard. Door die stigmatisering in een heteroseksueel gedomineerde samenleving bleken homoseksuelen inderdaad niet goed te functioneren en gingen daarom bij de psychiater in behandeling, die als oorzaak van disfunctioneren de homoseksualiteit aangaf. De cirkel was rond. [...]

Voor jeugdigen geldt hetzelfde. Als je jeugdigen alleen maar vertelt dat seksueel contact met volwassenen per definitie misbruik is, dan zullen ze aanvankelijk min of meer neutraal of zelfs leuk gevonden ervaringen door de eenzijdige betekenisgeving van de omgeving ook negatief gaan zien.

bron: Artikel 'Hoe lang nog zien wij kinderen als a-seksuele wezens?' door J. E. L. [edit]; Trouw; 11 september 1993