Mannen 'op eigen verzoek' gecastreerd
Tussen 1938 en 1968 zijn vierhonderd mannen die wegens zedenmisdrijven ter beschikking van de regering (tbr) waren gesteld, 'op eigen verzoek' gecastreerd. Tijdens de bezetting nam het aantal castraties toe. Dat zei rechtshistoricus Theo van der Meer gisteren tijdens een lezing in het Verzetsmuseum onder de titel 'Mietjes, mythes en monsters. Castratie van homoseksuelen voor, tijdens en na de oorlog'. Van der Meer onderzocht beleidsstukken, gerechtelijke- en medische dossiers van gecastreerden en oude seksuologische publicaties. Ook enkele vrouwen werden 'gecastreerd' door de eierstokken weg te nemen. Alleen de minister van Justitie had zeggenschap over 'lijf en leden' van verpleegden in tbr-klinieken (nu tbs). Vrijwillige castratie betekende dat de patiënt de minister zelf om castratie moest vragen. In eigenhandig geschreven brieven lees je zo keer op keer zinnen in de trant van 'excellentie, mag ik u nederig verzoeken me te mogen laten castreren.' [...]
"Maar iedereen wist natuurlijk dat vrijwilligheid in deze een wassen neus was, een bureaucratische mythe", stelt Van der Meer. Pieter Sjoerds Gerbrandy, die in 1939 minister werd, keerde zich fel tegen castratie en wenste zelfs geen verzoeken op zijn bureau te krijgen. Maar al in juli 1940 kort na de capitulatie werden de castraties hervat en werd de achterstand die door de weigering van Gerbrandy was ontstaan weggewerkt. Tijdens de oorlog werden 65 mannen gecastreerd. In de tien jaar na de oorlog waren het er gemiddeld twintig per jaar. "Naar tegenwoordige maatstaven is zo'n driekwart van alle castraties tussen 1938 en 1968 uitgevoerd op mannen die we vandaag als pedofiel zouden benoemen", stelt Van der Meer. Zo'n vier tot vijf procent van alle zaken had betrekking op mannen die vervolgd werden omdat ze met jongens tussen de zestien en 21 hadden verkeerd. [...]
"Blijft staan dat de groepen gecastreerden die zich aan jongens onder de zestien vergrepen hadden, net zo groot was als de groep die zich aan meisjes vergrepen had. Met die verhouding is natuurlijk wel iets mis: het aantal rechtszaken tegen de laatste was veel groter dan tegen de eerste. De conclusie is onvermijdelijk dat mannen die zich schuldig hadden gemaakt aan seksuele omgang met jongens, relatief vaker tbr kregen opgelegd," aldus Van der Meer. Hij benadrukt dat tijdens en na de oorlog ten minste onder juristen en medici een ruime overeenstemming bestond over de zegeningen van castratie. Ook Bernhard [Bernard] Premsela, progressief seksuoloog, raadde sommige patiënten aan een dokter te zoeken die hen zou willen castreren. Diens zoon Benno zou later aan de wieg van het COC staan.
bron: Artikel 'Mannen 'op eigen verzoek' gecastreerd'; door Frans Bosman; www.bndestem.nl/binnenland/article1001812.ece; BN/DeStem; 15 januari 2007