Martina; als ik een jongen was geweest heette ik 'Martijn'

Beste pedolezers,

Jullie leven nog in een anonieme wereld. Een wereld die nog niet geaccepteerd is. Sterker gezegd in verdrukking. Ik kan jullie niet helpen, jullie uit een taboesfeer halen. Maar ik zie waar jullie mee worstelen. Ik ben een vrouw en ik heb geen affektie met kinderen in de aard zoals jullie beleven. En toch wil ik schrijven en jullie ondersteunen, in de strijd die jullie leveren. Merkwaardig genoeg heb ik van natura rerum. (natura: aarde, rerum: het leven). Ik zelf werk vanuit mijn eigen gevoel en probeer jullie zoveel mogelijk jullie bij het leven te betrekken. Door middel van deze brief, wil ik alleen iets goed maken.

Ik ben zo sterk van oordeel, dat ik mijzelf de opdracht heb gegeven te schrijven en mijn beeldvorming gestalte te geven. Ik zie het zwart en wil wit. Maar de eeuwenoude tradities maken dit onmogelijk voor mij. Misschien leven jullie, in jullie tijd vooruit. En misschien loop ik zelf in mijn eigen tijd vooruit. Hiermee wil ik niet de suggestie wekken dat ik zelf gevoelens ervaar. Alleen om het feit dat ik geen verantwoordelijkheid wil nemen voor een gevoel wat ik eigenlijk niet aan kan. Ik citeer alleen de titel: "Om het fijne gevoel". Het boekje wat "Theo Sandfort" geschreven heeft. Op zich heeft dit boekje uitstekende handleidingen. Om ieder gewenste keuzes te laten en verantwoordlijkheid te geven.

Martina; als ik een jongen was geweest heette ik "Martijn".

bron: Ingezonden brief aan Martijn; augustus 1989