Nergens vind je zo veel bijeengepakte boekenliefde als bij de kleine uitgevers

Er werd een biografische schets van Moonen gepresenteerd, Bel ik u wakker, beste man? Het monisch-manische schrijversbestaan van A. Moonen door Wim Sanders (Uitgeverij De Weideblik). Moonen komt daarin naar voren als een man die het zijn omgeving minstens zo moeilijk maakte als zichzelf - zie het hoofdstuk 'Moonen, de hufterige pestkop', waarin staat hoe hij in een restaurant luidkeels opmerkingen maakte over het 'parmantige kontje' van een zesjarige. Tja, het waren de jaren waarin Boudewijn Büch (ook een kennis van Moonen) pedofilie voorwendde om zijn poëzie 'in de markt te zetten'. Moonen was een reviaan met ironiearmoede, maar hij kon mooi schrijven. Over de dood van zijn vader: 'Moeder sjouwde dekens aan omdat hij het almaar kouder kreeg. Ook waste zij hem zodat hij schoon naar het ziekenhuis kon. Ja, hij moest nog naar een ziekenhuis, en toen er door twee verplegers werd gebeld had hij net zijn laatste ademzuchtje uitgeblazen en riep moeder naar beneden dat het niet meer nodig was.'

Goed dat het niet onopgemerkt is gebleven. Intussen had schrijver en uitgever Guus Bauer in de kelder van Paradiso een van de twee overgebleven exemplaren van Gastheer Moonen uit 1981 bij zich. Dat boekje was na een uur van tafel verdwenen. Ontvreemd door de geest van A. Moonen. Mocht een van de levenden het in zijn tas hebben laten glijden: Geef die Bauer snel zijn boekie terug.

bron: Artikel 'Nergens vind je zo veel bijeengepakte boekenliefde als bij de kleine uitgevers' door Arjen Fortuin; www.nrc.nl/nieuws/2016/12/15/nergens-vind-je-zo-veel-bijeengepakte-boekenliefde-als-bij-de-kleine-uitgevers-5800305-a1536800; NRC; 15 december 2016