Nieuwsgierigheid

From Brongersma
Jump to navigation Jump to search

Dokter,

Wij hebben een prettige buurjongen van 15 jaar, waarop ons dochtertje van 3 erg gesteld is. Gisteren liet ze zich ontvallen dat Jan een spelletje met haar gedaan had. Uit haar verhaal bleek dat er inderdaad iets niet helemaal in de haak was en we schrokken daar erg van, temeer omdat we deze jongen altijd volkomen hebben vertrouwd. Maar we kennen onze dochter en weten dat het haar aan fantasie niet ontbreekt en hebben de jongen daarom eerst eens gevraagd wat er van waar was. De jongen gaf meteen toe dat het verhaal klopte en zei dat hij uit nieuwsgierigheid bij haar had gekeken en gevoeld. In ons gesprek bleek, dat hij werkelijk nergens van op de hoogte was. Hem was thuis nooit iets verteld en hij wist helemaal niet hoe een meisje er daar uit zag. Hij was van het gebeurde erg onder de indruk en heeft ons beloofd dat zoiets nooit weer zou gebeuren. We hebben een heel gesprek met hem gehad en omdat hij bang is voor z'n vader, hebben we er niet met zijn ouders over gesproken. We hebben hem de raad gegeven, er toch eens met z'n vader, of anders met iemand van zijn kerk over te spreken.

Vindt u onze manier van handelen goed? Als er nog eens zo iets zou gebeuren, hetzij met onze eigen kinderen of met die van een ander, zouden wij ons natuurlijk wel verwijten nu gezwegen te hebben. We hebben Jan gewaarschuwd dat hij er een volgende keer niet zo gemakkelijk af zou komen, maar het lijkt ons toch wel, dat het meer nieuwsgierigheid is geweest en dat de jongen lang niet voldoende is voorgelicht. Op ons dochtertje heeft het gebeurde niet veel indruk gemaakt. Wij geven haar op al haar vragen altijd eerlijk antwoord.

bron: Ingezonden brief 'Nieuwsgierigheid'; Sextant, nummer 3; maart 1968