Pedofielen, brokkenmakers in het kinderleven?

Sexueel kontakt tussen mannen en vrouwen is een netelige zaak. Vooral vrouwen trekken nogal eens aan het kortste eind. Je hoeft hun verschillende periodieken er maar op na te slaan. Vrouwen worden sexueel misbruikt, onderdrukt, gechanteerd, komen niet klaar, worden geprest tot partnerruil. En dan zijn er nog de jonge meisjes, die behoorlijk in de war kunnen raken van hun eerste vrijpartij. [...] Dat er toch zo af en toe door vrouwen plezier beleefd wordt aan de sexuele omgang met mannen zal wel komen doordat niet alle mannen het machtsverschil automatisch omzetten in machtsmisbruik. Ondanks het vele leed dat vrouwen in sexueel opzicht wordt aangedaan, zullen er toch maar weinig mensen zijn die sexuele omgang in het algemeen voor vrouwen schadelijk noemen. En zouden we niet hard moeten lachen als er een advies aan de overheid zou worden uitgebracht, dat mannen die vrouwen uitnodigen tot sexuele handelingen, in de gevangenis thuis horen?

Jongeren beneden de zestien jaar zijn geen vrouwen. Ze worden door de samenleving niet erkend als subjekten met eigen sexuele wensen en gedragingen. Als ouderen met jongeren vrijen - pedofilie noemen we dat - komt dat doordat ze, de jongeren, verleid worden. Dat jongeren daarbij vaak een heel aktieve rol spelen, zien we liever niet. Kort en goed: het merendeel van de samenleving vindt pedofilie maar niets. Om dat morele oordeel meer gewicht te geven, laat ze deskundigen opdraven, die er nog een schepje bovenop doen. Het zijn vooral een aantal psychiaters, die puttend uit eigen hulpverleningspraktijk, een beeld scheppen van wellustige, gestoorde volwassenen, die misbruik maken van een onvolgroeide persoonlijkheid. Resultaat: gegarandeerde schade. Er wordt gesmeten met termen als: 'onvolkomen wilsbepaling', 'psychische en situationele ongelijkheid' en 'adultomorfe benadering van het kind'. [...] Mensen als [Prof. dr. Herman] Musaph en [dr. W.H.H.] Wolters, gebruikmakend van de deskundigheid die hen als psychiater door de samenleving wordt toegeschreven, effenen het pad voor lieden die geen titel en moeilijke woorden nodig hebben om onomwonden tekeer te gaan tegen pedofilie. [...]

Neen, haar dochter heeft het haar niet verteld. Achteraf gezien ook wel begrijpelijk met een vrouw die met je verhaal naar de Telegraaf loopt. 'Toen ik de kamer aan het schoonmaken was, viel het dagboek van Anneke op de grond. [jaja...] Er staken een paar losse velletjes uit. Toen ik het oppakte, viel mijn oog op de vier regeltjes die leesbaar waren. Dat was al genoeg om de hele kamer om me heen te voelen draaien. Ik heb nog één bladzijde gelezen, toen kon ik niet meer.' Maar wart Anneke geschreven had en op wat voor toon onthult de Telegraaf niet. [...] En wat Anneke zelf van dit alles vindt? Of ze het probleem van haar moeder ook via de politie opgelost had willen zien? Waarom ze zo weinig vertrouwdheid met haar moeder heeft, dat ze er niet eerder over heeft kunnen praten? Wat al die perverse handelingen van de buurman waren? Of ze die soms best lekker vond? Ach wat doet dat er ook toe. Telegraaf-lezers zijn daar toch niet in geïnteresseerd.

bron: Artikel 'Pedofielen, brokkenmakers in het kinderleven?' door Ilco van Buuren; Jeugdwerk Nu, 1981-12; Overgenomen in 'Groot en klein - informatie over pedofilie' door Stichting JEP Eindhoven, 2e druk: januari 1983 (1e druk: mei 1982); Samenstelling: Sytze van der Velde & Rob Gienow; Oorspronkelijk: 1981