Strijd de goede strijd

Door: Rob K.

Was ooit in de jaren '70 pedofilie een bijna geaccepteerde seksuele voorkeur, tegenwoordig heeft het dezelfde negatieve bijklank als kinderporno, kinderprostitutie en incest. Voor iets wat in de klassieke oudheid volkomen ingeburgerd en aanvaard was, is nu geen goed woord meer te zeggen. Pedofilie valt onder de parafilia en staat dus in het rijtje tussen exhibitionisme, fetisjisme, frotteurisme, seksueel masochisme, seksueel sadisme en voyeurisme. Dat is me nogal wat... Er zit blijkbaar volgens de psychologie een kronkel, een storing in mijn hoofd die nog blijvend is ook! Wij worden gezien als een reële bedreiging, een gevaar voor de maatschappij. Ik las laatst: "De kreet 'levenslang opsluiten!' roept weinig verbazing op en een enkel emotioneel 'Ze moeten ze allemaal afmaken!' vindt ook nog wel begrip." Niet bepaald dingen waar je vrolijk van wordt. De tolerantiegrens om ons het leven zuur te maken wordt steeds hoger. Buurtbewoners die je wegpesten, vaders die je weleens eventjes 'de waarheid' zullen vertellen, media die de feiten verdraaien en ga zo maar door. In gevangenissen staan wij onderaan de pikorde en zelfs binnen de NVSH hebben ze moeite met ons, heb ik gehoord.

Toen kwam er het onderzoek van Rind, Bauserman en Tromovitch (zie OK nr. 67). Weer een sprankje hoop? Een degelijk wetenschappelijk onderzoek gebaseerd op gegronde feiten, uitgevoerd door wetenschappers die hun titel waardig zijn. Is de wetenschap dan de methode om ons te verdedigen? Kunnen wij op grond daarvan de kop boven water houden en ons een rechtspositie verwerven?

Helaas, ijdele hoop. Het is schrikbarend hoe men in Amerika het onderzoek heeft ontvangen. De staat Alaska heeft nu een resolutie aangenomen, waarin staat hoe slecht seks met kinderen is. In die resolutie staat ook hoe slecht en immoreel het is om andere opvattingen dan deze te publiceren. Ze (de staat Alaska) hebben het Congres, president Clinton en nog wat hoge heren verzocht om hier iets aan te doen en om beter wetenschappelijk onderzoek te laten verrichten, dat betere (lees: meer in hun straatje passende) conclusies oplevert. De uitslag van het onderzoek wordt dus niet serieus genomen en van boord gegooid. Er wordt zelfs een politiek spelletje van gemaakt om maar zoveel mogelijk stemmen te krijgen. Nu heeft namelijk ook Gary Bauer zich op de zaak gestort. Deze Gary Bauer is een voorman van Family Research Council (Raad voor Onderzoek naar het Gezin), een behoorlijk rechtse club. Maar Gary Bauer is ook een van de kandidaten voor het presidentschap van de VS. Hij wil dus zoveel mogelijk stemmen winnen! De discussie is nu heel erg publiek en politiek geworden, hetgeen niet echt bevorderlijk is voor de objectiviteit, zou ik zo zeggen. En nu? Moeten wij maar ondergronds onze praktijken voortzetten en ons stilhouden voordat de bom ook in Nederland ontploft en het gedonder hier ook losbarst? Of moeten we maar aan totale onthouding gaan doen of ons behelpen met masturbatie met de gordijnen dicht (want stel je voor dat er een kind voorbijloopt...)?

Ik denk dat als we weglopen voor het probleem (conflict met de maatschappij), we ons juist steeds meer in het hoekje van de verdachten en verdoemden plaatsen. Het is niet gemakkelijk, maar dat zullen we moeten zien te voorkomen. Paulus zei al: "Strijd de goede strijd des geloofs..." (1 Tim. 6:12a). En waar gestreden wordt, vallen slachtoffers. Dan denk ik aan R, B en T, die het nu erg moeilijk hebben. In het openbaar hoeven ze zich niet meer te vertonen, te gevaarlijk...

Laten we niet bij de pakken neer gaan zitten, maar blijven strijden voor de gerechtigheid! In deze strijd moeten we ook bereid zijn om eens eerlijk naar onszelf te kijken. Zo las ik in een artikel van Nelleke van der Heiden dat ongeveer een kwart van de seksuele handelingen met kinderen verricht wordt onder invloed van alcohol en drugs! De psycholoog Staffeleu heeft gezegd in de Volkskrant: "Ik ben nog nooit een dader tegengekomen die zei: "Jezus, wat heb ik die kinderen aangedaan." Allemaal bagatelliseren ze het misbruik." Dat laatste is misschien een logische reactie op de overdreven houding van de maatschappij, maar dat eerste is toch wel schrikbarend! Ik weet natuurlijk niet of het waar is, maar wat ik wel weet is dat alcohol en drugs de remmen losgooien. Je gevoel kun je vergelijken met een paard, een mooi, sterk en trots dier. Via de teugels moeten we het paard leiden, anders gaat het dier zijn eigen weg. Deze teugels zijn onze ratio. Als wij onze ratio blokkeren door alcohol en drugs te gebruiken, is het paard niet meer te remmen en zijn de gevolgen niet te overzien! Dus alsjeblieft lieve mensen, wees daar voorzichtig mee. Ook moeten wij onszelf telkens afvragen of eventueel seksueel contact in een relatie wel verantwoord is. De psychiater en seksuoloog G. Roelofs heeft er vijf voorwaarden aan verbonden. Misschien ten overvloede, maar dan nogmaals, neem ze serieus. Volgens Roelofs moet aan de volgende vijf voorwaarden worden voldaan, wil een seksueel contact verantwoord zijn:

• Het erotisch contact mag niet verder gaan dan het psychisch-seksuele gevoel van het kind toelaat.
• Het kind moet toestemming geven en weten waar het aan begint.
• De ouders moeten op de hoogte zijn en er hun goedkeuring aan hechten.
• Het kind moet niet geïsoleerd worden van zijn/haar vriendjes.
• Het kind moet er vrijelijk over kunnen en durven praten.

Laten we elkaar blijven bemoedigen in deze strijd en levensweg die we zijn ingeslagen. Laten we blijven hopen op een betere toekomst. Dan blijf ik bidden met de volgende woorden van Jan Nooter:

"Geef vrede, Heer, geef vrede,
de wereld wil slechts strijd.
Al wordt het recht beleden,
de sterkste wint het pleit.
Het onrecht heerst op aarde,
de leugen triomfeert,
ontluistert elke waarde,
o red ons sterke Heer."

(te vinden in het Liedboek voor de kerken; gez. 285 vers 1)

bron: Ingezonden brief 'Strijd de goede strijd' door Rob K.; OK Magazine, nr. 70; oktober 1999