Strip gekastreerd: de BRT in zijn nakie

From Brongersma
Jump to navigation Jump to search

Deze door ons onderschepte brief [zie tekst hiervoor; niet overgenomen] leidde ertoe dat bedoelde uitzending van "Contact" onmogelijk werd gemaakt door Verontruste Ouders. De week daarop werden deze Ouders in de studio te gast gevraagd, alwaar Prof. De Batselier hen vrij akkuraat de grond in boorde door enigszins bijbels te zeggen: "Ik heb ook kinderen, ik weet al lang niet meer hoeveel, maar ik hou van hen allemaal, en ik vrees dat er geleidelijk aan een generatie verontruste kinderen opgroeit, ik vrees zeer sterk dat ze op een dag de deuren van hun verontruste ouders zullen instampen, en dat zal een pijnlijk moment zijn." Verontruste Ouders af.

Dezelfde Ouders lanceerden in de Gazet van Antwerpen een aanval op de laatavondeditie van Strip "De eerste Keer", waarin mensen uit allerlei beroepen en bevolkingslagen vertellen over hun eerste, vaak morsige, stuntelige, pijnlijke, van bloed en tranen en zaad stijf staande seksuele ervaringen. [...]

De verkrachting waarover [VU-kamerlid E.] Van Steenkiste het had behelst het volgende. Een man vertelt gewoon zijn "eerste keer", een leuk verhaal van hoe hij vrolijk doende was op melodie van de Boléro van Ravel terwijl hij alsmaar dingen over en weer riep naar zijn moeder beneden in de hall. Daarna komt hij, aarzelend, ook nog met een ander verhaal waarover hij met zichzelf niet helemaal in het reine is: hij moest ooit wiegewacht spelen bij familie van hem, waar ook twee neefjes - de leeftijd werd niet genoemd - aanwezig waren. Er zijn twee bedden voorhanden, voor drie mensen dus (het meisje ui de versie van Van Steenkiste was helemaal niet aanwezig). De neefjes stellen voor, de twee bedden tegen elkaar aan te schuiven en lekker met z'n drieën samen te gaan slapen. Ze beginnen te zeuren van laat je plassertje eens zien, jij hebt ons in bad toch ook in ons blootje gezien. De babysit zegt, ben je gek, ik zal het jullie moeder zeggen. Tot 5 keer toe wijst hij hen af, en doet uiteindelijk of ie slaapt. De knaapjes beginnen echter aan zijn broek te friemelen, een soortement doktertje-spelen, dat de babysit dan maar laat gebeuren, zonder uit zijn "slapende" rol te vallen. Het hele verhaal was voor de man gewoon aanleiding om zich af te vragen of al die verhalen over de seksuele opvoeding van kinderen en het kwetsen van hun jonge gevoelens niet overtrokken zijn door volwassenen: kinderen zelf schijnen er nauwelijks problemen mee te hebben, en als ze die al zouden hebben, zou dat misschien wel eens het gevolg kunnen zijn van het te zwaar daaraan tillen van volwassenen, van boze reakties van de ouders en zo. Het is een vraag, meer niet, en de ongegeneerde kompleksloosheid van die kinderen stak opvallend af tegen de topzware verhalen van de volwassenen, waarin seks haast niet meer iets is om in bed te bedrijven, maar op de sofa van de psychiater.

Het ergerlijke van dit alles is niet zozeer dat er ten onzent nog altijd mensen rondlopen als kamerlid Van Steenkiste, en dat je naast Ouders van Nu blijkbaar ook ouders van eergisteren hebt. (Toen Paul de Wispelaere ooit door dezelfde Verontruste Ouders geïnterpelleerd werd over het gebruik van pik en kut in zijn lessen, "vieze woorden", antwoordde de Wispelaere: "Welke vieze woorden bedoelt u, bedoelt u oorlog, tank, VDB? Dat mensen verontrust zijn, zou erg hoopvol wezen, maar ze zijn bij wijze van spreken verontrust over wat iemand met zijn pik doet, terwijl ie met zijn handen een kanon bedient.")

Het ergerlijke is evenmin de duidelijke schijnheiligheid bij dit alles ("Iedereen heeft misschien wel dingen meegemaakt", zegt Van Steenkiste, "maar dat is nog geen reden om dat te gaan vertellen.")

Het ergerlijke is dat het volstaat dat vijf man en een paardekop via de Gazet van Antwerpen protesteten, en dat de Raad van Beheer van de BRT hen representatief genoeg vindt om zwaar te gaan sanktioneren. Het ergerlijke is dat het volstaat dat diezelfde vijf man gaan lobbyen tot ze een ex-politiekommissaris bereid vinden een parlementaire vraag te stellen en dat die vraag meteen wordt geïnterpreteerd, niet als vraag, maar als eis tot sankties. (Bij wijze van antwoord diende Rika de Backer dan inderdaad gewoon de sankties mee.)

Wij dachten in onze naïviteit dat een parlementaire vraag iets was waarop De Backer parlementair zou antwoorden, meer niet, en waarom zou ze dat voor één keer niet verstandig gedaan hebben, zoals De Batselier, bijvoorbeeld?

Het ergerlijke is bovendien dat ouders maar met z'n vijven verontrust moeten zijn om gelijk te halen, terwijl anti-kern-eilandprotesteerders met een paar honderdduizend géén gelijk halen.

Maar eigenlijk zijn wijzelf ook verontruste ouders. Er zijn nu al 350.000 werklozen ten gunste van de konkurrentiekracht van onze ekonomie. Hoeveel zullen er dat in 1990 zijn, als onze kinderen afgestudeerd zijn, en als de Derde Wereld zich niet langer zonder meer zijn grondstoffen laat afhandig maken? Dat het anders moet, is duidelijk, maar hoe zullen onze kinderen daarop voorbereid worden? Door het vrij onderwijs, waar leraressen die alleen wonen al verdacht worden, en leraressen die samenwonen aan de deur vliegen? Door de BRT, waar de Gazet van Antwerpen meer invloed heeft dan de bond van joernalisten? Door de krantenpers, waar een overheidslening aan De Standaard wordt afhankelijk gesteld van het laten rusten van een nieuw schandalendossier waarbij ministers De Clerq en Defraigne, allebei PVV, betrokken zijn? Wij leven nu eenmaal in een land waar "horen, zien en zwijgen" erin geslaagd is, een preekwoord te worden.

bron: Artikel 'Strip gekastreerd: de BRT in zijn nakie' door Herman de Coninck; HUMO; eind 1975?