Uit de kast - Mijn ontdekking

Door: Ricardo Hunefeld

Dit verhaal gaat over de ontdekking van mijn pedofiele gevoelens. Gevoelens die vandaag de dag onbespreekbaar zijn. Maar wat houdt pedofilie in? Is het een ziekte? Is het een onverklaarbare afwijking? Of, is het gewoon een 'keuze' die je als mens bij je geboorte niet kon, of niet kan maken? In dit verhaal leg ik uit hoe ik erachter kwam dat ik pedofiele gevoelens had. Ik beschouw pedofilie niet als ziekte maar als een gave.

Ik was 15 jaar oud en woonde op een internaat in Rotterdam, één kilometer van het beroemde Feyenoord-stadion af. De lampen van het stadion schenen vaak door mijn kamerraam en je kon als je buiten ging staan op het balkon, geluid vanuit het stadion horen. Op mijn vijftiende voetbalde ik elke dag, het was zogezegd mijn favoriete sport. Altijd ging ik met groepsgenoten voetballen, of het nu regende, of sneeuwde, of het was 30 graden, dat maakte niets uit, en soms liepen we dan ook wel eens naar de kuip (Feyenoord-stadion) om een beetje te proeven hoe de sfeer rondom zo'n stadion was.
Maar ik was een jongen die zich toch vaak terugtrok uit bepaalde situaties. Ik kon best goed met groepsgenoten overweg, maar dat kon ook wel eens veranderen. Het vertrouwen in mensen had ik niet meer, zowel in leidinggevenden, leerkrachten als familie; kortom: ik vertrouwde niemand meer. Dat vertrouwen was weg vanwege het feit dat mensen vroeger in mijn jeugd altijd afspraken maakten die ze uiteindelijk zelden nakwamen. Ik zat vroeger namelijk ook al op een internaat. Op 7-jarige leeftijd had ik te maken met ouders die nooit kwamen opdagen omdat ze het altijd te druk met zichzelf hadden en geen gram liefde kenden. Overigens waren mijn oma en de rest van de familie er ook nooit, tenzij ik in een ziekenhuis lag voor een zware operatie, die bij mij op 7-jarige leeftijd werd uitgevoerd. De operatie, die uiteindelijk vier uur duurde, samen met een ziekenhuisverblijf van maar liefst twee weken, is behoorlijk heavy voor een 7-jarige. Bij mijn geboorte had ik een vernauwing aan mijn linkernier. Daar kwamen de doktoren toen, nadat er op mijn buik was gesprongen op een luchtkussen, achter. Doordat er op mijn buik gesprongen was, heb ik nu, anno 2008, veel geluk. Gelukkig dat ik er nu geen problemen meer van ondervind. Ook qua trauma's valt het mee, maar dat neemt niet weg dat ik het nooit meer vergeten zal.
Maar om terug te komen op het aspect vertrouwen: het vertrouwen bij mensen was dus in mijn tijd ver te zoeken. Er waren dan nog wel enkele mensen die ik kon vertrouwen, maar die waren dan ook op één hand te tellen.
Buiten het voetballen om gingen we ook nog naar school. Het betrof een school die direct verbonden was met de instelling. De school ligt in Dordrecht. Elke ochtend moesten we vroeg op om met een Volkswagenbusje naar school gebracht te worden en daar zogenaamd les te volgen. De theorie sloeg volkomen nergens op. ZMLK-les zullen we maar zeggen. ZMLK zegt eigenlijk: Zeer Moeilijk Lerende Kinderen. De gangen van deze school waren berucht. Elke dag ging er wel een leerling door het lint en dan vlogen de stoelen en tafels door het lokaal, en ja, toen kon je puin ruimen.
De benaming voor deze kinderen was dan ook 'licht verstandelijk gehandicapt', tegenwoordig valt ADHD hier ook al onder. De meeste kinderen waren dan ook geen lieverdjes, maar het huidige beleid in zorginstellingen (internaten) deugt ook van geen kant - dat even terzijde.
Rond 15.00 uur vertrok het busje dat ons eerder naar school bracht terug naar Rotterdam, waarop we, als we binnen kwamen onder het genot van koffie of thee, samen de dag gingen evalueren. In de meeste gevallen verliepen deze dagen zo en was het dus een gestructureerde instelling, waar alles werd opgeschreven, en alles zo 'huis mogelijk' moest functioneren, dus zoals het in een echte thuissituatie ook ging. In mijn nog te schrijven boek kom ik hier uitgebreid op terug.

Nog wonend in Rotterdam kwam ik regelmatig tijdens het voetballen kinderen tegen. Zoals hierboven staat was ik ruim 15 jaar en voetbalde ik regelmatig met kinderen. Ik vond het prettig om alleen met kinderen te voetballen. Ik wilde nooit mensen erbij hebben die net zo oud als ik waren. Ik vond dat niks; ik wilde zelf met die kinderen voetballen. Meestal hadden we ook veel plezier: we omarmden elkaar als we een doelpunt hadden gemaakt, kortom het was leuk. Nogmaals: we hadden veel plezier in het samen-zijn. Op het moment dat zo'n middag afgelopen was en ik terug naar de groep ging, kreeg ik een soort gevoel van heimwee ... Ik bedoel, ik miste ze en vond het jammer weer terug te zijn tussen al die jongeren van mijn eigen leeftijd. Ik begon me op den duur af te vragen waarom ik ze miste. Zou het komen omdat het zo gezellig was? Of, zou het komen omdat ze gewoon leuk zijn? Op het veldje waren meestal ruim vijf jongens, soms meer. Ze waren meestal van de leeftijd van 9 tot 12. Soms liepen er ook wel eens jochies van rond de 5 jaar op het veld, maar het was een te groot risico om hen mee te laten doen met voetballen. Op het moment dat ik nadacht over wat ik nu vond, kwam ik erachter dat ik één specifiek jochie knap vond. Dat jochie vloog ik ook in de armen als er een doelpunt gescoord werd. Het jochie was schitterend mooi blond, was lief, en je kon er goed mee praten. Soms op het veldje zaten we ook wel eens in een kringetje moppen te vertellen. Op den duur kwam het besef steeds dichterbij. Ik dacht ... ik voelde dat ik anders dan anderen ben, en ik bedacht me ook dat ik niet op mijn eigen leeftijdscategorie viel, maar op jonger dan mezelf. Ik had ook mijn fantasie daarbij: niet met een meisje van mijn leeftijd maar met dat jochie. Ik dacht: 'ik en mijn jochie samen naar een onbewoond eiland en samen gelukkig worden, samen de hele dag voetballen, plezier hebben, liefde aan elkaar geven, en samen onze mooie dromen waar maken'. Tot op een dag deze droom aan diggelen viel. Op 16-jarige leeftijd leerde ik mijn vader kennen. Ik had hem sinds mijn vierde jaar niet meer gezien. Mijn vader was werkzaam als schipper en dat al een geruime tijd, zo'n 20 jaar. Met of zonder alcohol wist hij wel hoe hij een boot moest besturen. Na een jaar besloot hij te stoppen met varen en besloot ook om weer aan wal te gaan wonen. Voor ons beiden was het contact vrij moeizaam. Onze karaktereigenschappen kwamen grotendeels overeen. Ook dit zal ik uitgebreid omschrijven in mijn boek.
Op een dag sprak ik met mijn vader af om bij hem een gezellige avond te houden. Hij had nog een kennis met zijn gezin uitgenodigd. Dit gezin bestond uit: man (40), vrouw (37), dochter (9), zoon (12) en nog een zoon (2). Die avond werd er veel gedronken en er werd veel muziek gedraaid. De kinderen en ik en mijn broertje sliepen op één kamer. Die avond is er iets gebeurd wat ik later in mijn boek wil beschrijven. Het wordt te lang om dit op een goede manier te kunnen omschrijven. Ik kan u wel vertellen dat er seksuele handelingen hebben plaatsgevonden die avond met iemand die jonger was dan ik.

Deze gebeurtenis heeft voor mij de consequentie gehad dat ik ruim een jaar naar De Waag moest voor zogenaamde één-op-ééntherapie, waarbij je de meest domme vragen ooit gesteld krijgt. Mensen die ooit naar De Waag geweest zijn, zullen dit wel herkennen. Zoals al eerder gezegd, dit alles wordt uitgebreid omschreven in mijn boek dat volgens planning eind augustus dit jaar online wordt gezet op een apart weblog.

(EDIT)
Ik had niet moeten roepen dat het een veroordeling was, bij deze recht gezet. Mijn excuses... Na oude papieren te hebben gevonden kan ik melden dat het gebeuren plaats vond toen ik 16 jaar oud was. Er is nooit een veroordeling van de rechter geweest, het was een keuze: of ik ging vrijwillig naar De Waag, of de rechter zou het me opleggen. Ik heb dus voor dat eerste gekozen en dit is te bewijzen. Dus het is geen veroordeling.
(EDIT)

Het besef pedofiel te zijn kwam bij mij dus op 17-jarige leeftijd, en nog altijd beschouw ik dit als een gave.

Dit was een samenvatting van het boek dat ik ga schrijven.
Het boek wordt onderverdeeld in 8 hoofdstukken en zal ongeveer 26 pagina's dik worden.

bron: Artikel 'Uit de Kast #3: Mijn Ontdekking' door Ricardo Hunefeld (Ricardo 1986); Martijn.org; 7 mei 2008