Waarom ik niet lid kan worden van Amnesty International

Door: Marthijn Uittenbogaard

In 2007 is het boek Encyclopedie van de menselijkheid verschenen. Deze encyclopedie is uitgebracht onder auspiciën van Amnesty International 'maar dit boek is geen Amnesty-rapport met al z'n regels en beperkingen' staat er in te lezen. Gevolgd door: 'Voor de keuze en beschrijving van onderwerpen in dit boek is dan ook alleen de auteur verantwoordelijk.' De auteur van dit werk heet Daan Bronkhorst. Deze Bronkhorst beheert tevens de online Encyclopedie van de mensenrechten; dit op de website van Amnesty.

Op bladzijde 170 van het boek staat bij het lemma 'hersenspoeling' het volgende te lezen: 'De systematische poging iemand een bepaalde ideologie of geloof op te dringen. Dat gebeurt door het isoleren van vroegere kennissen, het onthouden van informatie, een streng regime van gehoorzaamheid, sterke pressie en geestelijke en lichamelijke straffen.' Dit doet mij meteen denken aan de behandeling van zedendelinquenten in de westerse wereld. Ik ken een vriendelijke man die zich jarenlang heeft ingezet voor de Vereniging Martijn. Dit is een vereniging voor acceptatie van pedofilie. Onlangs heeft hij te horen gekregen dat hij zijn vriend, die al jaren in een tbs-kliniek zit, niet meer mag bezoeken. Ook telefoneren en schrijven is uit den boze. Zijn vriend mag geen contacten hebben met personen die een liberale mening hebben ten aanzien van pedoseksualiteit. Al deze tbs-gestelden moeten een bepaalde ideologie of geloof gaan aanhangen, namelijk dat alle seksuele contacten met personen beneden de 16 jaar schadelijk zijn. Nuanceer je dit of wijs je op wetenschappelijke onderzoeken dan kom je nooit meer vrij. In tbs-klinieken worden mensen op allerlei manieren vernederd, gekleineerd en onderworpen aan een strak regime van gehoorzaamheid. Ook is het 'accepteren' van lustremmende middelen, de zogenaamde chemische castratie, bijna altijd een voorwaarde om überhaupt op (begeleid) verlof te mogen. Het lemma 'hersenspoeling' volgt op het lemma 'heropvoedingskampen'. Tbs-klinieken vallen onder deze benaming.

We gaan naar bladzijde 226 van de encyclopedie. Hier vinden we onder lemma 'krankzinnigheid' de tekst: 'In het Nederlands en Belgisch strafrecht kan de rechter een krankzinnige wegens ontoerekeningsvatbaarheid laten opnemen. De rechter kan ook delinquenten laten opnemen wegens ontoerekeningsvatbaarheid; in Nederland heet dat terbeschikkingsstelling (tbs), in België internering.' In Nederland zitten er mannen vast die vrijwillig aangegane relaties hadden met kinderen waaronder pubers, vooral met puberjongens. Ik las niet zo lang gelezen van een geval waarbij een man in de tbs zat voor een vrijwillige relatie met een jongen van vijftien jaar. Zijn al deze zogenaamde pedo- en efeboseksuelen ontoerekeningsvatbaar? Wat doen zij in de tbs-klinieken? Het overtreden van een bepaalde wet maakt je nog niet tot een krankzinnig iemand, tot iemand die ontoerekeningsvatbaar is. De wetenschapper Richard Green schreef in 2002 in het tijdschrift Archives of Sexual Behavior het volgende artikel: Is Pedophilia a Mental Disorder. Zijn conclusie luidde duidelijk nee. Dezelfde Green schreef decennia terug een soortgelijk artikel over homoseksualiteit. Ook dat werd toen gezien als een geestelijke stoornis. Pedoseksualiteit vindt men over het algemeen moreel verwerpelijk. Het is terecht of onterecht een misdaad. Maar dit is geen reden om pedo- en efeboseksuelen als geestesziek te verklaren. Anders kan je elke moordenaar, elke inbreker et cetera wel standaard ziek verklaren. Ook is het nog eens zo dat het hebben van pedoseksuele gevoelens, helemaal als je alle seksuele gevoelens voor personen beneden de 18 jaar (de kinderpornoleeftijdsgrens) als uitgangspunt neemt, geen uitzondering is. Volgens diverse (sporadisch gedane) onderzoeken komen de percentages dan boven de 80% van de mannelijke bevolking uit. Biologisch gezien is het eerder regel dan uitzondering om op geslachtsrijpe soortgenoten te vallen. Enkel het vallen op pre-puberale kinderen zou dan afwijkend zijn. Echter, komt dit bij diersoorten ook vaker voor dan men wil geloven. Zoals bij de Bonobo's bijvoorbeeld. Een diersoort (apen) die dicht bij de mens staat wat genen betreft.
We komen aan op bladzijde 251: 'In 1977 aanvaardde de Wereld Psychiatrische Organisatie in Hawaï een beroepscode tot preventie van misbruik van psychiatrische ideeën, vaardigheden en technieken. Zij verwierp het misbruik van psychiatrie in de Sovjet-Unie en stelde een commissie voor onderzoek naar klachten in.' De tbs-behandeling van zedendelinquenten is sterk vergelijkbaar met hoe psychiaters in de Sovjet-Unie te werk gingen. Waar is de medische ethiek in deze kwestie? Het lemma op deze pagina luidt: 'medici en medische ethiek'.

Al jaren lang mis ik kritiek van Amnesty International op deze mensenrechtenschendingen. Ik kom hier later op terug.

Een bladzijde verder vinden we het lemma 'medische neutraliteit'. Nu weet ik dat de Nederlandse overheid zich sterk bemoeit met de tbs-behandelingen. Ambtenaren die geen medische achtergrond hebben zetten klinieken onder druk om 'patiënten' medicatie voor te schrijven en om deze patiënten langer vast te houden. Liefst levenslang; zogenaamd long stay. Dit vooral uit politieke overwegingen. Met politieke overwegingen doel ik hier op hun carrièreperspectief.

Zijn de behandelaars van zedendelinquenten als beulen te beschouwen? Op bladzijde 248 staat het lemma 'marteling, psychologie van de folteraar'. Hier staat uitgelegd dat uit alle studies blijkt dat de meeste mensen die martelen dit doen om 'te gehoorzamen of zich aan de groep te conformeren, zonder dat er sprake is van duidelijk individuele agressie of sadisme.' Ook staat uitgelegd dat grote groepen mensen tot martelen overgaan, afhankelijk van de omstandigheden waarin zij verkeren. Dit aan de hand van wetenschappelijke tests die gedaan zijn. Over de psychologie van de beul staat bij dit lemma: 'Onderzoek dat is verricht naar de psychologie van de folteraar wijst uit dat beulen in de regel geen sadisten zijn, maar eerder al te goed aangepaste mensen met een zwak ikbesef. Een grote categorie folteraars is zelf gefolterd of bedreigd, of is van jongs af aan opgegroeid met geweld in de directe omgeving.' Volgens de Britse jurist Nigel Rodley is een van de omstandigheden waarin mensen gaan martelen deze (blz. 249): '[A]ls mensen geleerd wordt om bepaalde groepen als de vijand te zien. Elk patroon van marteling wordt voorafgegaan door ontmenselijking, demonisering van de potentiële slachtoffers.' Pedofielen (voor zover ze al in dit hokje te plaatsen zijn) worden veelvuldig aangeduid als beesten, monsters, roofdieren et cetera. Behandelaars zijn dan zogenaamd humaan door aan deze benamingen niet mee te doen. Ik durf te beweren dat de behandelaars van zedendelinquenten conformistische beulen zijn. Dat ze een zwak ikbesef hebben wil ik graag geloven.

Toerekeningsvatbaren worden wel geacht de consequenties van hun handelen te overzien. Zij kunnen bij het begaan van een misdaad gevangenisstraf krijgen. Een trend die gaande is in de westerse wereld, is om gevangenen steeds langer op te sluiten. Ik las op bladzijde 146 van de encyclopedie onder het lemma 'gevangenen': 'Geleidelijk wint de opvatting terrein dat levenslange of langdurige gevangenisstraf een wrede straf is, waarvan bovendien geen corrigerende werking uitgaat. In West-Europa bestaat dan ook de neiging alleen bij uitzondering langdurige gevangenisstraffen op te leggen.' Van die terrein winnende opvatting, dat mensen langdurig opsluiten wreed is, merk ik helaas weinig. Ook zie ik dat in West-Europa de neiging om steeds harder te straffen terrein wint en dat dit in de praktijk ook zichtbaar is. De 'straf' tbs is doorgaans slechts een verkapte manier om langdurig te kunnen straffen. In de Verenigde Staten straft men doorgaans nog onmenselijker. Mensen worden voor weinig tientallen jaren, zo niet levenslang, opgesloten. Dat een samenleving op een democratische manier tot zulke strafpraktijken komt neemt niet weg dat Amnesty International hier geen kritiek op dient te uiten. Ik mis een harde veroordeling van lange straffen. In Nederland zaten in 2006, volgens de tabel op bladzijde 146, honderd mensen vast per 100.000 inwoners. Het westerse land VS staat bovenaan met 738 gevangenen per 100.000 inwoners. Dit aantal is anno 2011 vast weer hoger geworden. Ik citeer even verder: 'Enkele landen kennen levenslange gevangenisstraf zonder de mogelijkheid van gratie, 'opsluiten en de sleutel weggooien'. In de VS is het aantal van die gevangenen opgelopen tot 25.000 [...].' Een hele hoop mensen betreft dit dus. En dan vraag ik me nog af of gevangenen die een straf van meer dan een paar honderd jaar uitzitten hierbij gerekend worden. Zo zijn er gevallen bekend van mensen die per kinderpornoplaatje dat zij van het internet gehaald hebben 10 jaar celstraf krijgen. Twintig plaatjes is dan (20 x 10 jaar =) 200 jaar celstraf. In de praktijk is dit levenslang. De omstandigheden waarin veel gestraften verkeren zijn te onmenselijk voor woorden. Eenzame opsluiting en dat levenslang, geweld, uitzichtloosheid, verveling. Persoonlijk vind ik de meeste gevangenissen in de VS concentratiekampen in de betekenis die mensen doorgaans aan dat woord geven. Nederland straft niet milder in vergelijking met de meeste andere West-Europese landen. Dat Nederland soft zou zijn in het uitdelen van gevangenisstraffen is een fabeltje, een aantoonbare leugen. Heel veel Europese landen straffen minder hard dan Nederland. Dit fabeltje bestaat waarschijnlijk omdat we ons blik veel richten op de Verenigde Staten, waarbij elk ietwat beschaafder land al gauw als 'soft' overkomt. Meer dan 90% van de gevangenen in de Verenigde Staten mogen wat mij betreft worden vrijgelaten. Of ze hadden überhaupt niet gestraft mogen worden, of ze hebben al (veel) te lang gezeten.

Als je een wet overtreedt weet je dat je gestraft kan worden. Als je geen wet overtreedt hoef je niet te vrezen. Op bladzijde 415 lees ik onder het lemma 'Vier vrijheden': 'Een begrip gepresenteerd door de Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt in 1941: vrijwaring van gebrek, vrijheid van religie, vrijheid van meningsuiting en vrijwaring van vrees.' Ik hoef dus niet te vrezen voor geweld als ik mijn mening geef, ik hoef niet te vrezen voor huiszoeking, of voor een proces omdat ik lid ben van een criminele organisatie. In de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (1948) staat onder andere: 'Iedereen heeft recht op vrijheid van mening en meningsuiting' en 'Iedereen heeft recht op vrijheid van vereniging en vergadering'. Toch leef ik voortdurend met angst. Je kan namelijk huiszoeking krijgen als je op een 'pedofielenforum' zit. Dit overkwam iemand die op dat forum moderator was. Hij hield zich nimmer bezig met kinderporno of met seksuele contacten met minderjarigen. Ikzelf weet nooit of men ineens tijdschriften als kinderporno zal gaan bestempelen omdat er blote kinderen in staan. Zo heb ik OK magazines in huis die de Vereniging Martijn vroeger uitgaf. Vroeger kregen mensen de OK's terug als deze bij een huiszoeking in beslag werden genomen. Tegenwoordig krijg je ze vaak niet meer terug maar word je er niet op veroordeeld. We leven in een cultuur van angst en onzekere wetten. Niemand weet wat morgen strafbaar is. Zo is er momenteel een soort van proefproces gaande tegen iemand die kinderpornografische tekeningen in zijn bezit had. Zogenaamd omdat dit aanzet tot... Worden boeken van Gerard Reve, met daarin beschreven verboden handelingen met minderjarigen, nu ook strafbaar? Of is het willekeur: een nieuw verhaaltje wel, officieel oude literatuur niet. Joost mag het weten. Niemand bijna die hier tegen protesteert. In sommige westerse landen zijn fantasieverhalen al strafbaar gesteld.
Uit ik mijn mening aangaande pedoseksuele contacten dan valt geweld mij ten deel. Ingegooide ramen heb ik helaas vaak meegemaakt. Ik heb daar zelfs een soort van 'glastrauma' aan overgehouden: wanneer ik rinkelend glas hoor schrik ik enorm totdat ik een fractie later constateer: ik ben niet thuis, er valt gewoon ergens een glas aan diggelen op de grond. Mijn ruiten zijn op zeven verschillende dagen ingegooid. Naast allemaal andere terreur die ik heb meegemaakt van op lynchen uit zijnde mensen. Wat mij (nog altijd) dwars zit is dat niemand zich expliciet heeft uitgesproken tegen geweld aan ons adres. Ook niet na herhaaldelijk vragen hierom aan alle politieke partijen.
Ik ken mensen die ook willen uitkomen voor hun mening maar dit niet durven vanwege geweld en vanwege het verliezen van hun banen. Zanger Jules de Corte wilde in 1956 optreden bij het COC, de grootste homovereniging van Nederland. Zijn werkgever, de KRO, verbood hem dat op straffe van ontslag. Aangezien hij inkomsten nodig had cancelde hij zijn optreden. Zelf kreeg ik op mijn werk te maken met discriminatie. Men wilde van mijn af. Op den duur mocht ik in een verzorgingstehuis met vooral bejaarden, niet meer op de afdelingen komen omdat mijn aanwezigheid de bewoners of de bezoekers konden shockheren. Dit terwijl ik er al jaren kwam zonder problemen. Een klacht indienen bij een discriminatiebureau is nutteloos: ze nemen het niet in behandeling.
Je mening uiten aan een groot publiek is niet eens makkelijk: er zitten journalisten tussen die de boel manipuleren en opstoken. Vrijheid van meningsuiting in het 'vrije' westen? Tja, eigenlijk niet nee.

De wetenschap is ook niet vrij. Ik lees dat op bladzijde 446 staat: 'Misbruik van wetenschap voor politieke doeleinden vindt o.m. plaats in de psychiatrie, de technologie van censuur, methoden van marteling en ondervraging, spionage en propaganda.' Ik weet dat psychiatrie geen exacte wetenschap is en doorgaans niet gebaseerd is op enig onderzoek maar op een bepaalde moraal. Onderzoekt men echter of pedoseksuele contacten schadelijk zijn dan kan dat zeg maar op twee manieren: de waarheid trachten te achterhalen of de andere manier: uit te komen op die resultaten die je wenst middels manipulatie. In een gezond wetenschappelijk klimaat komt er vanzelf kritiek op onwetenschappelijke conclusies. Bij onderzoek naar de schadelijkheid van pedoseksuele contacten is dit nauwelijks mogelijk. Niemand bijna krijgt geld voor het doen van objectief onderzoek. Wanneer wetenschappers dit onderzoek toch uitvoeren volgt excommunicatie. Universiteiten waaraan zij verbonden zijn worden gedreigd met korting op de geldstromen tenzij zij de betreffende wetenschapper ontslaan. De wetenschappers krijgen te maken met geweld. En zelfs veroordeling van hun onderzoek door de overheid. Dit alles gebeurt zonder verontwaardiging hiervoor in de massamedia.
Mijn vriend N. de Jonge, die publiekelijk heeft verklaard naast volwassenen ook op kinderen te vallen, studeerde aan de Katholieke universiteit in Nijmegen. Hiervan werd hij verwijderd. Omdat zijn visie aangaande pedoseksuele contacten in strijd was met de katholieke leer. Hij studeerde er pedagogiek maar een andere studie, of zelfs maar voet zetten op het universiteitsterrein, werd hem verboden. Later meldde hij zich aan voor de studie pedagogiek bij twee andere universiteiten in Nederland. Bij beiden werd hij geweigerd. Heeft N. de Jonge geen recht op onderwijs? In de eerder genoemde Universele Verklaring van de Rechten van de Mens staat ook: 'Iedereen heeft recht op onderwijs'.

We komen nu aan bij een ander mensenrecht: zelfbeschikking. Dit is het lemma op bladzijde 453. Er staat: 'Het individuele recht op zelfbeschikking kan gezien worden als een element van de persoonlijke vrijheid, en daarmee als een grondslag van de mensenrechten.' En op bladzijde 231 bij het lemma 'leeftijd' staat: 'De tendens in internationaal recht is om voor het kind de leeftijdsgrens steeds hoger te leggen waar het gaat om bijv. arbeid en militaire dienst, steeds lager waar de vrijheid tot keuze en handelen betreft.' Dit laatste gaat niet op voor de zedenwetgeving. Hierin is de trend juist dat de leeftijdsgrenzen steeds hoger komen te liggen. Zowel voor seksuele contacten met of zonder betaling als voor kinderpornografie. In Nederland bijvoorbeeld gold er tot 2002 een soort van gedoogbeleid tussen de 12 en 16 jaar wat seksuele contacten betrof met 'ouderen', de leeftijd voor pornografie en prostitutie bedroeg tot voor kort 16 jaar. Tegenwoordig is dit 18 en men wil de leeftijdsgrens voor prostitutie nu zelfs verhogen naar 21 jaar. In de Verenigde Staten, het land dat vaak als voorloper geldt voor de overige westerse landen, hebben veel staten inmiddels een leeftijdsgrens voor seksuele contacten van 18 jaar. Een jongen van 25 jaar die seks heeft, geheel vrijwillig, met een meisje van 17 jaar wordt in dat land veroordeeld tot gevangenisstraf. Een aantal jaar celstraf, daaropvolgend therapie gegeven door beulen, en alsof deze mishandeling nog niet genoeg is, registratie als zedendelinquent op het internet met actuele foto en adres. Inclusief de gigantisch lange waslijst met mensonterende voorwaarden en beperkingen. Kinderen beneden de twaalf, die seksuele handelingen hebben verricht met (ietwat) jongere kinderen wachten een soortgelijk lot. Zij worden dan ineens wel verantwoordelijk gehouden voor hun daden. Of het beseffen wat je doet op seksueel gebied überhaupt van belang is, is maar zeer de vraag. Want het betreft in de regel geheel onschadelijk gedrag. In onze westerse samenleving is er nauwelijks een debat mogelijk over deze leeftijdsgrenzen. Ook niet binnen Amnesty International, terwijl het zelfbeschikkingsrecht de grondslag is van de mensenrechten. Lichtzinnig iedereen onder een bepaalde leeftijdsgrens zogenaamd 'beschermen' hoort niet te kunnen. Waarom levert Amnesty geen kritiek op de zedenwetten en de straffen daaromtrent? Mag ik er op wijzen dat deze organisatie pas sinds 1991 'actie tegen alle gevallen van gevangenschap op grond van homoseksualiteit' voert (blz. 175). Voor een mensenrechtenorganisatie is het nogal beschamend dat zij als een van de laatste maatschappelijke organisaties het op ging nemen voor homoseksuelen.

Het laatste lemma dat ik wil behandelen is 'censuur'. Op bladzijde 73 staat: 'In het algemeen wordt er nu wereldwijd veel minder censuur gepleegd dan voorheen.' Het verbieden om bepaalde zaken niet te mogen bekijken is een vorm van censuur. Zo is het verbieden om kinderporno te bekijken of om te bezitten een vorm van censuur. Is deze vorm van censuur gerechtvaardigd? De auteur Robert A. Heinlein schreef in zijn boek If This Goes On... uit 1940: 'When any government, or any church for that matter, undertakes to say to its subjects, "This you may not read, this you must not see, this you are forbidden to know," the end result is tyranny and oppression, no matter how holy the motives.'¹ Hier sluit ik mij bij aan. Uiteraard gelden er privacywetten, maar deze mogen nooit beelden an sich strafbaar stellen. Hooguit de verspreiding ervan. Net zoals dit geldt voor alle andere beelden (hoe gruwelijk die soms ook zijn). Hiermee beweer ik niet dat kinderporno per definitie gruwelijk is. In tegendeel zou ik willen zeggen: het bevrijdt het kind net zoals 'volwassenporno' de volwassenen bevrijdt, inclusief de vrouwen. Een samenleving waar volwassenporno verboden is en volwassenen vrij zijn is ondenkbaar. Ook vrouwenrechten kan je wel vergeten als men niet eens het recht op zelfbeschikking in deze heeft. Voor kinderrechten geldt mijns inziens hetzelfde.

Amnesty, een boegbeeld als hoeders van de mensenrechten, kijkt vooral de andere kant uit wat al deze door mij aangestipte zaken betreft. Ze doen dan wel goed werk aan de ene kant wat betreft mensenrechtenschendingen in Angola, Cuba en noem maar op. Alleen als je het bovenstaande allemaal laat liggen doe je misschien netto meer kwaad dan goed. Want ze belet tevens de vooruitgang wat het humanisme betreft. Om die reden kan ik geen lid worden van Amnesty International.

noot
1 Uit het boek 'If This Goes On...' door Robert A. Heinlein; Boek uit 1940

Waarom ik Amnesty International WEL steun

Door: T. van Meurs

In een vorige nieuwsbrief heeft Marthijn een goed stuk over pedofilie geschreven waar ik het van harte mee eens ben. Als een duveltje uit een doosje wordt vervolgens geconcludeerd dat hij Amnesty niet steunt omdat zij geen aandacht aan pedovervolging besteden.

Ik steun: het KWF Kankerfonds, het HIV fonds, Artsen zonder grenzen, AMREF, het Diabetesfonds, stichting MS research, Campaign for Tibet, Proefdiervrij, Natuurmonumenten, Landschap Noord Holland, Vluchtelingenwerk Nederland, Dierenbescherming, SOS Kinderdorpen, Wereld Natuur Fonds, Hersenstichting enz.

Niet omdat ik denk kanker te hebben, of HIV-besmet te zijn, of een arts bij mij onverwacht op de stoep wil ontvangen, of een arts vliegend bij mij naar binnen wil laten komen, of dat ik denk diabetes te hebben, of Multiple Sclerose, of mezelf een Tibetaan noem, of dat ik bang ben dat ik als proefdier wordt gebruikt, of dat ik vluchteling ben, of mezelf als dier zie, of als kind dat zo zielig is dat hij in een dorp moet leven, of gestoord ben.

Maar omdat elk van die stichtingen of organisaties op hun terrein de officiële instanties scherp houden. Zo onderzoekt bijvoorbeeld de Nierstichting welk ziekenhuis de modernste vormen van nierdialyse uitvoert en of de toepassing van donorcodicillen wel optimaal is in verband met transplantaties.

Alleen de drie natuurbeschermingsorganisaties steun ik om een egoïstische reden, namelijk om te (helpen) verhinderen dat steeds grotere delen van de aarde ten prooi vallen aan woestijnvorming, ongeplande stedenbouw en teveel autowegen en drinkwater- en voedseltekort. Want dan crepeer ik ook.

Ik vind dat Amnesty buitengewoon goed werk doet voor mensen die ten onrechte worden opgesloten. Ik heb juist kritiek op het feit dat ze zich de laatste tijd ook bezighouden met allerlei andere misstanden. Schoenmaker, blijf bij je leest!

Als lid van Amnesty vind ik ook dat de aandacht moet worden geschonken aan de idiote straffen die gegeven worden voor seksuele activiteiten die nauwelijks een misdrijf genoemd mogen worden. Zoals onlangs in de USA: 22 jaar voor het bezit/binnenhalen van kinderporno.

Maar dat kun je dan doen als lid van Amnesty.

Naschrift door Marthijn Uittenbogaard

Omdat ik T. van Meurs een zeer aardig iemand vind en ik niet met zekerheid hem ongelijk kan geven, heb ik besloten om toch lid te worden van Amnesty International. Wel blijf ik zeer sceptisch omdat de organisatie bemand wordt door zeer goed betaalde krachten die carrière, status en een goed belegde boterham misschien belangrijker vinden dan mensenrechten. En omdat ze bepaalde zaken laten liggen werkt ze misschien averechts omdat zij de mensenrechten 'gekaapt' heeft als organisatie, waardoor de mensenrechtensituatie in veel (vooral westerse landen) misschien juist verslechterd is de laatste jaren. Bedenk wel dat een professionele organisatie al gauw denkt in de trant van: hoe krijgen we zoveel mogelijk geld van donateurs en van overheden binnen. Dan passen bepaalde mensenrechten daar al gauw niet meer bij... Ik zal ze kritisch volgen als lid.

bron: Artikel 'Waarom ik niet lid kan worden van Amnesty International' door Marthijn Uittenbogaard; www.seksencyclopedie.nl/columns/ca/20110327_Amnesty.html; Seksencyclopedie.nl; 27 maart 2011